သမၼာသမၺဳဒၶ သဗၺညုတဘုရားရွင္ အျဖစ္ကို မဆိုထားဘိ သုေမဓာရေသ့ ကဲ့သို႔ နိယတဗ်ာဒိတ္ရ ဘုရား ေလာင္း ေတာ္ ဘ၀ကိုေသာ္မွလည္း အဂၤါရွစ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုမွသာ ရႏိုင္ေပသည္။ ထိုအဂၤါရွစ္ပါးမွာ -
(၁) လူဇာတ္စင္စစ္ ျဖစ္ရျခင္း၊
(၂) ေယာက်္ားစင္စစ္ ျဖစ္ရျခင္း၊
(၃) ထိုဘ၀မွာပင္ အရဟတၱဖိုလ္ ရႏိုင္ေလာက္ေသာ တိဟိတ္ပဋိသေႏၶႏွင့္ ျပည့္စံုသူ ျဖစ္ရျခင္း၊
(၄) သက္ေတာ္ထင္ရွား ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးေတြ႔ရျခင္း၊
(၅) ကမၼ၀ါဒီရေသ့ (သို႔မဟုတ္) သာသနာေတာ္တြင္း ရဟန္းျဖစ္ရျခင္း၊
(၆) စ်ာန္ သမာပတ္တန္ခိုး ဂုဏ္ေက်ဇူးနွင့္ ျပည့္စံုသူ ျဖစ္ရျခင္း၊
(၇) ကိုယ့္အသက္ကို မငဲ့ကြက္ဘဲ သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားရွင္ ထံေတာ္၌အလြန္အၾကဴး ပါရမီကုသိုလ္တို႔ကို ျပဳစု ပြားမ်ားအားထုတ္ သူျဖစ္ျခင္း၊
(၈) ဘုရားျဖစ္လိုေသာ ကုသိုလ္ဆႏၵအား ၾကီးသူ ျဖစ္ျခင္း တို႔ျဖစ္သည္။
ဆိုအပ္ျပီးေသာ အဂၤါရွစ္ပါးတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုသူျဖစ္မွသာ ဘုရားဆု ပန္နိုင္ခြင့္ရွိသူ ျဖစ္ႏိုင္၍ ဘုရား ေလာင္း ျဖစ္ေရးသည္ပင္လွ်င္ လြန္စြာခဲယဥ္းလွေပသည္၊ ျမတ္စြာဘုရား အေလာင္းေတာ္ သုေမဓာရွင္ရေသ့သည္ကား အဂၤါရွစ္ပါးတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုသူျဖစ္သျဖင့္ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ထံေတာ္ေမွာက္၀ယ္ အလ်ားေမွာက္လ်က္ ‘‘ ေနာင္အခါ၀ယ္ ေဂါတမမည္တြင္ ဘုရားရွင္ ျဖစ္လိမ့္မည္’’ ဟူေသာ နိယတဗ်ာဒိတ္ ကို ရရွိသူျဖစ္ေလသည္။ ထိုဘ၀မွစ၍ ပါရမီဆယ္ပါး၊ အျပားသံုးဆယ္၊ စြန္႔ျခင္းၾကီးငါးပါး၊ စရိယာသံုးပါးတို႔ကို ရပ္နားမရွိ ပါရမီျဖည့္ ခဲ့ေလသည္။
ပါရမီ
ဒါနစေသာ ျမင့္ျမတ္ေသာ ေက်းဇူးဂုဏ္တို႔ကို ျပည့္စံုေအာင္ ျပဳလုပ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ဘုရား အေလာင္း ေတာ္ ၾကီးမ်ား ကို ‘ပရမ’ - သူေတာ္သူျမတ္ ဟုေခၚသည္။ ထိုသို႕ ပရမ မည္ေသာ ဘုရားေလာင္း သူေတာ္ေကာင္း တို႔ က်င့္ၾကံ ျပဳလုပ္ အားထုတ္အပ္ေသာ ဒါန စေသာ တရား ဆယ္ပါး ကို ‘ပါရမီ’ ဟုေခၚသည္။ ထိုပါရမီ ေတာ္မ်ား သည္-
ဒါန.သီလ၊ ေနကၡမၼ၊ ပည.၀ီရိယာ။
ခႏၱီ.သစၥ၊ဓိဌာန၊ ေမတၱ. ဥေပကၡာ-ဟူေသာ လကၤာေဆာင္ပုဒ္အရ
(၁) ဒါနပါရမီ၊
(၂) သီလပါရမီ၊
(၃) ေနကၡမၼပါရမီ၊
(၄) ပညာပါရမီ၊
(၅) ၀ီရိယပါရမီ၊
(၆) ခႏၱီပါရမီ၊
(၇) သစၥာပါရမီ၊
(၈) အဓိဌာနပါရမီ၊
(၉) ေမတၱာပါရမီ၊
(၁၀)ဥေပကၡာပါရမီ- ဟူ၍ (၁၀)ပါး အျပားရွိသည္။
မိမိခႏၶာကိုယ္မွ အပျဖစ္ေသာ ပစၥည္းဥစၥာတို႔ကို စြန္႔၍ ျဖည့္က်င့္လွ်င္ ပါရမီဆယ္ပါးျဖစ္သည္၊ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္ အပိုင္းကို စြန္႔လြတ္၍ ျဖည့္က်င့္လွ်င္ ဥပပါရမီဆယ္ပါးျဖစ္သည္၊ အသက္ကိုစြန္႔၍ ျဖည့္က်င့္လွ်င္ ပရမတၳပါရမီ ဆယ္ပါးျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ပါရမီဆယ္ပါး အျပားအားျဖင့္ သံုးဆယ္ျဖစ္ေလသည္။
၁-ဒါနပါရမီ
ပါရမီဆယ္ပါးတို႔တြင္ ဒါန ပါရမီသည္ ဦးစြာ ျဖည့္က်င့္ရမည့္ ပါရမီျဖစ္သည္။ ဒါန တရားသည္ စိတ္ႏွလံုးကို ႏူးညံ့ ေစတတ္ေသာ တရားျဖစ္၏ ။ အလႉဒါန ျပဳလုပ္ေသာ သူသည္ ထိုဒါန၏ ေက်းဇူးျပဳေပးေၾကာင့္ သီလ ေဆာက္ တည္ရန္၊ သမထဘာ၀နာ ပြားမ်ားရန္၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာပြားမ်ားရန္ စိတ္ႏွလံုးႏူးညံ့ျပီး ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ဒါန မပါဘဲ သံသရာခရီး သြားရလွ်င္ သုဂတိ ဘ၀ေကာင္းကို ရရန္ခက္၏ ။ သုဂတိဘ၀ကို ရျပန္လွ်င္လည္း ေဘာမသမၸတၱိျပည့္စံုဖို႔ရန္ ခက္ခဲျပန္၏ ၊ ထိုအခါ ကုသိုလ္တရားကို ရွာေဖြျပဳလုပ္ ခ်င္ေသာ္လည္း ရွာ ေဖြျပဳ လုပ္ႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ သံသရာ ခရီးသြားမရပ္စဲေသးေသာ သူမ်ားမွာ ဒါန တရားကို အထူး အားထုတ္ဖို႔ အေရးၾကီး လွေပသည္။
သာမန္အလႉရွင္ တို႔သည္ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ကို အယုတ္ အလတ္ အျမတ္ ေရြးခ်ယ္၍ ‘ဤေကာင္းမႈျမတ္ဒါနေၾကာင့္ လူ႔ဘ၀ နတ္ဘ၀ ေရာက္ရွိျပီး လူ႔စည္းစိမ္ နတ္စည္းစိမ္ ခံစား စံစားရပါလို၏’ ဟု ဋနိႆိတ ဒါနမ်ိဳးကို ျပဳတတ္ ၾက၏ ။ ဘုရားေလာင္းေတာ္ၾကီး မ်ားမွာမႈ အလႉခံကိုလည္း မေရြးခ်ယ္၊ သဗၺၫဳတဉာဏ္ေတာ္ ရဖို႔ရန္သာ ရည္ ရြယ္ရင္းရွိေတာ္ မူၾကေပသည္။
ဘုရားေလာင္းေတာ္သည္ ဒါနပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ရန္ သုေမဓာရေသ့ ဘ၀က အဓိ႒ာန္ေတာ္ မူခဲ့သည့္အတိုင္း ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိ္န္း ကာလအတြင္း ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တို႔၌ ထီးနန္းစည္းစိမ္ ဥစၥာပစၥည္း ေရႊ ေငြ စသည့္ သက္မဲ့၀တၳဳ ပစၥည္းမ်ားအျပင္ ဇနီး မယား သမီး သားႏွင့္ အဂၤါေျခလက္ အသက္တို႔ကို စြန္႔လႉေတာ္ မူခဲ့ေလသည္။
၂-သီလပါရမီ
သီလပါရမီ၌ သီလသဒၵါသည္ ေကာင္းေသာအက်င့္၊ ေကာင္းစြာထားရွိျခင္း၊ ေကာင္းစြာ ေဆာင္ရြက္ ျခင္းဟူေသာ အဓိပၸါယ္ကို ေဟာဆို၏ ။ သီလေစာင့္ထိန္းသူ သႏၱာန္၌ ကာယကံမႈ ၀စီကံမႈတို႔သည္ အထိန္း မရွိေသာ ခ်ည္ခင္ပမာ ျဖစ္လိုရာ ဖရိုဖရဲ မျဖစ္ေပၚေတာ့ေပ၊ ကုသိုလ္ ဟူသမွ်သည္လည္း သီလႏွင့္ကင္း၍ ေကာင္းစြာ မျဖစ္ႏိုင္ေပ၊ သီလရွိသူ သႏၱာန္မွာသာ ကုသိုလ္တရားတို႔ ျဖစ္ပြားနို္င္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ကာယ ကံ မႈ ၀စီကံမႈတို႔ကို ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းစြာ ျဖစ္ခြင့္မေပးဘဲ သိမ္ေမြ႔ ႏူးညံ့ေအာင္ ေကာင္းစြာ ထား တတ္ ေသာ ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကုသိုလ္တရားမ်ား အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ပြားေအာင္ အေျခခံ အေၾကာင္းရင္း အျဖစ္ျဖင့္ ေကာင္းစြာ ရြက္ေဆာင္တတ္ ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း သီလ ဟုေခၚဆိုရေလသည္။
ဘုရားေလာင္းေတာ္သည္ သီလပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ရန္ သုေမဓာရွင္ရေသ့ဘ၀က အဓိ႒ာန္ ေတာ္မႈခဲ့သည့္ အတိုင္း ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလအတြင္း ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါးသီလ စသည္ျဖင့္ သီလ ပါရမီ ကိုျဖည့္က်င့္ေတာ္မႈခဲ့သည္။ စာမရီ သားေကာင္သည္ မိမိ၏ ျမီးဆံကို အသက္ႏွင့္လဲ၍ ေစာင့္ေရွာက္သကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ယစ္မသည္ မိမိ၏ဥကို အသက္ႏွင့္လဲ၍ ေစာင့္ေရွာက္သကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း ဘုရားအ ေလာင္းေတာ္သည္လည္း မိမိ၏ သီလကို အသက္ႏွင့္လဲ၍ပင္ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မႈခဲ့ေလသည္။
၃-ေနကၡၼမၼပါရမီ
ေနကၡမၼပါရမီ၌ ေနကၡမၼသဒၵါသည္ ထြက္ေျမာက္ျခင္းဟူေသာ အနက္ကိုေဟာ၏ ။ ထြက္ေျမာက္ျခင္း ဟူသည္ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ျခင္း၊ ကာမ(ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာ အာရံုငါးပါး ကာမဂုဏ္တရား)မွ ထြက္ေျမာက္ျခင္း ဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏ ၊ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ျခင္းမွာ အက်ိဳးျဖစ္၍ ကာမ မွထြက္ေျမာက္ျခင္းမွာ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ကာမမွ ထြက္ေျမာက္ေအာင္ ျဖည့္က်င့္ႏိုင္မွ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ႏိုင္မည္။
ကာမသည္ ကိေလသကာမႏွင့္ ၀ထၳဳကာမဟူ၍ ႏွစ္ပါးရွိသည္၊ ႏွစ္သက္ဖြယ္ေသာ အာရံုကို လိုခ်င္ မက္ ေမာ တတ္ေသာ ေလာဘကိေလသာကို ကိေလသာကာမဟုေခၚသည္၊ မက္ေမာတြယ္တာဖြယ္ရာ အရာ၀တၳဳ အစုစုကို ၀တၳဳကာမ ဟုေခၚသည္၊ ထိုကာမႏွစ္မ်ိဳးမွ ကင္းလြတ္ေအာင္ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းျခင္းကို ေနကၡမၼ ပါရမီ ဟုေခၚသည္။
ေနကၡမၼပါရမီ ျဖည့္က်င့္ရန္ အတြက္ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းမွာ ေတာထြက္၍ ရေသ့ရဟန္း ျပဳလုပ္ျခင္းပင္ျဖစ္၏ ။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ေလးအသေခ်ၤနွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလအတြင္း ေနကၡမၼပါရမီကို ဘ၀ေပါင္း မ်ားစြာ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ေလသည္။
၄-ပညာပါရမီ
လက္မႈ စက္မႈ ေတြးေခၚသိျမင္မႈ စေသာ ၀ိဇၨာ သိပၸ အတတ္ပညာ ဟူသမွ်ကို သိျမင္ႏိုင္ျခင္း၊ လူတို႔၏ ေကာင္း က်ိဳး ကို ေဆာင္ႏိုင္ေသာ အတတ္ပညာ အသိပညာ အားလံုးကို တတ္ကၽြမ္း နားလည္ျခင္းႏွင့္ အေၾကာင္း အက်ိဳးကို ဆက္စပ္ေျမာ္ျမင္ႏိုင္ျခင္းသည္ ပညာျဖစ္သည္။
ပညာရွိတို႔ထံ အဖန္ဖန္ ေမးျမန္းျခင္း စသည္ျဖင့္ ပညာတိုးပြားျခင္းအေၾကာင္း ခုနစ္မ်ိဳး
ရွိသည္။ ထိုခုနစ္မ်ိဳးတို႔မွာ-
(၁) ပညာရွိတို႔ထံ အဖန္ဖန္ ေမးျမန္းျခင္း၊
(၂) ကိုယ္တြင္း ကိုယ္ပ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္း၊
(၃) သဒၵါ ၀ီရိယ စသည္တို႔ကို ညီမွ် ေနေစရျခင္း၊
(၄) ပညာမဲ့သူတို႔ကို ေရွာင္ရျခင္း၊
(၅) ပညာရွိတို႔ကို ေပါင္းသင္းရျခင္း၊
(၆) ခက္ခဲေသာ သေဘာတရားမ်ားကို ေတြးေတာ စဥ္းစားရျခင္း၊
(၇) ေလ်ာင္း ထိုင္ ရပ္ သြား အျမဲတမ္းအားျဖင့္ ပညာပြားရန္ ရည္သန္ေနရျခင္း တို႔ျဖစ္ၾကသည္။
ထိုထို ကိစၥတို႔၌ပညာတရားသည္ ေရွ႔ေဆာင္ဦစီးအၾကီးအမႉး အျဖစ္ျဖင့္ ျဖစ္ေသာအခါ ၀ီမံသာ ဓိပတိဟူ၍ ေခၚ ၏ ။ ထိုပညာသည္ သူတမယပညာ စိႏၱမယပညာ ဘာ၀နာမယပညာ ဟူ၍ပညာသံုးမ်ိဳးရွိသည္။ ၾကားနာရ၍ ျဖစ္ေပၚလာေသာပညာ၊ ၾကံစည္သျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ပညာ၊ စ်ာန္၀င္စားခိုက္ ဖိုလ္၀င္စားခိုက္တို႔၌ ျဖစ္ ေပၚ လာေသာ ပညာတို႔ျဖစ္ၾကသည္။ အေလာင္းေတာ္သည္ သုတမယပညာ စိႏၱာမယပညာ တို႔ကို အရင္းခံထား၍ ေလာကီစ်ာန္အသိၪာဏ္ႏွင့္တကြ သခၤါရုေပကၡာ ၀ိပသာနာၪာဏ္တိုင္ ေအာင္ေသာ ေလာကီ ဘာ၀နာမယ ပညာ တို႔ကို ရွာမွီးခဲ့ေလသည္။ ထိုပညာျဖင့္ သတၱ၀ါတို႔၏ ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ေတာ္မူခဲ့သည္။
၅-၀ီရိယပါရမီ
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ပါရမီ ျဖည့္က်င့္ရာ၌ အေရ အေၾကာ အရိုး မွ်သာ ၾကြင္းက်န္ျပီး၊ အသား အေသြး ေတြ အားလံုး ခန္းေျခာက္သြားပါေစ၊ ၀ီရိယကို ေလွ်ာ့ခ်ရိုးမရွိ၊ ဇြဲလံု႔လအျပည့္ျဖင့္ ၾကိဳးစားျဖည့္က်င့္ ေတာ္ မူခဲ့ သည္။
ရည္မွည္းခ်က္ ကိစၥတစ္ရပ္ ျပီးေျမာက္ေရးအတြက္ မည္သည့္ အခက္အခဲမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေစကာမူ ေနာက္ မ တြန္႔၊ အခက္အခဲ အဟန္႔အတားမ်ားကို ၾကိဳးစားေက်ာ္ျဖတ္ျပီး ပန္းတိုင္သို႔ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ခ်ီတက္ ၾကိဳပမ္းမႈသည္ ၀ီရိယျဖစ္သည္။ ဇြဲလံု႔လ ၀ီရိယကို အေလွ်ာ့မေပးဘဲ မေနမနား ၾကိဳးစား အားထုတ္ျခင္းသည္ ၀ီရိယ ပါရမီ ျဖည့္က်င့္မႈျဖစ္သည္။ ေကာင္းျမတ္ မွန္ကန္၍ စြဲျမဲျပင္းထန္စြာ အားထုတ္ေသာ ၀ီရိယကို သမၼာ၀ါ ယာမ ဟုေခၚသည္။ ၀ီရိယ ပါရမီျဖည့္ရာ၌ သမၼာ၀ါယာမကိုသာ ဆည္းပူး ပြားမ်ားအားထုတ္လ်က္ ျပည့္၀ေအာင္ ျဖည့္က်င့္ရသည္။ မျဖစ္ေသးေသာ ကုသိုလ္ အသစ္မ်ားျဖစ္ရန္ ျဖစ္ျပီးေသာ အကုသိုလ္ အေဟာင္းမ်ားကို ပယ္ ရန္ အားထုတ္မႈ စေသာ သမၼပၸဓာန္သည္ ၀ီရိယာ ဓိပတိပင္ ျဖစ္သည္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ၀ီရိယပါရမီေတာ္ကို ျဖည့္က်င့္ရာ၌ သားေကာင္ဖမ္းေသာ ျခေသၤ့မင္းပမာ လုပ္ ငန္းကိစၥ ၾကီးသည္ ငယ္သည္ သေဘာမထား၊ မည္သည့္အခါမွ် ၀ီရိယကို ေလွ်ာ့ေလ့မရွိ။ ျဖစ္ေလရာဘ၀တို႔၌ ေတြ႔ၾကံဳလာေသာ မိမိသူတပါးအေရးကိစၥ မွန္သမွ်တို႔ကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ေနာက္မဆုတ္ဘဲ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရြက္ ေဆာင္ အားထုတ္ေတာ္မႈခဲ့ေလသည္။
၆-ခႏၱီပါရမီ
ခႏၱီဟူသည္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ မႈျဖစ္သည္၊ ခ်မ္းသာသုခႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ေသာ္လည္း စိတ္ တက္ၾကြ မႈမရွိ၊ ဒုကၡ ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေသာ္လည္း စိတ္မပ်က္၊ အမ်က္မထန္၊ သည္းခံျခင္း ႏွလံုးခိုင္ခံျခင္း ကို ခႏၱီ ဟုေခၚသည္။ ခႏၱီ သေဘာမွာ အေဒါသျဖစ္သည္။ သည္းခံလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္ဆိုးမႈ ပူပန္မႈ အားငယ္မႈ မျဖစ္ေပ၊ သည္းခံျခင္းထက္ ျမင့္ျမတ္ေသာ က်င့္စဥ္မရွိေပ။ သည္းခံျခင္းသည္ အျမင့္ျမတ္ ဆံုးေသာ အက်င့္ျဖစ္သည္။ သည္းခံျခင္းသည္ အျငိမ္း ခ်မ္း ဆံုးေသာ ေအာင္ျမင္မႈကို ေပးစြမ္ႏိုင္သည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ခႏၱီ ပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ေတာ္မႈခဲ့ေပသည္။
၇-သစၥာပါရမီ
မဟုတ္မမွန္ေသာ စကားကို ေျပာဆိုမႈမွ ေရွာင္ၾကဥ္၍ မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္စြာ ေျပာဆိုျခင္းသည္ သစၥပါရမီ မည္ ၏ ၊ သစၥာ၏ ပဓာနလကၡဏာမွာ အမွန္အကန္ေျပာဆိုမႈ ၀စီသစၥာ ျဖစ္သည္။ သစၥာပါရမီသည္ အျခား ပါရမီ တို႔ ထက္ ထူးျခားမႈရွိ၏ ၊ သစၥာပါရမီေတာ္၌ မိမိျပဳအပ္ေသာ သစၥာစကားျဖင့္ လိုအပ္ေသာ အရာကို ေတာင့္တ လွ်င္ ခဏခ်င္းျပည့္စံုေစ ႏိုင္ေသာ သတၱိထူးရွိ၏ ။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္တို႔သည္ ျဖစ္ေလရာရာ ဘ၀တိုင္း သစၥပါရမီကို အသက္စြန္႔၍ ျဖည့္က်င့္ၾက၏ ၊ မုသာ၀ါ ဒကို လံုး၀ ေရွာင္ၾကဥ္ၾက၏ ။ မဟာသူတေသာမဇာတ္၌ ‘‘ေျမျပင္တစ္၀န္း၌ အလံုးစံုေသာ အရသာမ်ိဳးတို႔ ရွိၾက ရာ ထိုအရသာတို႔တြင္ သစၥာသည္သာလွ်င္ အခ်ိဳျမိန္ဆံုး အရသာျဖစ္ေပ၏’’ ဟူ၍ ေဟာဆိုထားေတာ္မႈ၏ ။ ‘ကတိသစၥာ၊ တည္ေသာခါ၀ယ္၊ ၾသဇာေလးနက္၊ ေပၚဆီတက္၍၊ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္၊ ေဆးဖက္၀င္၏’ ဟူ၍လည္း ဖြဲ႔ဆိုၾက၏ ။
သစၥာတရား ထြန္းကားရာေခတ္၌ သစၥာစကားသည္ အလိုရွိရာ ေကာင္းက်ိဳးကို ခ်က္ခ်င္းေပးႏိုင္၏ ။ မုသာ၀ါဒ ထြန္းကားရာ ေခတ္ကာလ၌ သစၥာစကားတို႔လည္း ခ်က္ခ်င္း အစြမ္းမျပႏိုင္ ၊ မုသာ၀ါဒ အကုသိုလ္ တရား တို႔လည္း ခ်က္ခ်င္း အစြမ္းမျပႏိုင္ေတာ့ေပ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကား ေလးအသေခ်ၤနွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလအတြင္း ဘ၀ေပါင္းမ်ား စြာ၌ သစၥာပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ေတာ္မႈခဲ့ေလသည္။
၈-အဓိ႒ာန္ပါရမီ
အဓိ႒ာန္ပါရမီဟူသည္ မည္သည့္ကိစၥ၊ မည္သည့္အေျခအေန၊ မည္သည့္အေႏွာက္အယွက္ အဟန္႔အတား အခက္ အခဲ ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည္ျဖစ္ေစ မိမိရည္ရြယ္အပ္သည့္ အလုပ္ကိစၥကို မေရြ႕မရွား မတုန္မလႈပ္ ၾကံ့ၾကံ့ တည္လ်က္ ျပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျဖင့္ျဖစ္သည္။ အဓိ႒ာန္ျပဳရာ၌ ၾကံ့ခ်ိဳကဲ့သို႔ က်င့္ရသည္။ ၾကံ့ခ်ိဳ ဟူသည္ တစ္ေခ်ာင္းတည္းသာရွိ၏ ၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းမရွိ။ အဓိ႒ာန္ဟူသည္လည္း အဓိ႒ာန္သည့္အတိုင္း အတည္ သာျဖစ္ရမည္၊ ႏွစ္ခြမရွိရ၊ ႏွစ္မ်ိဳးမရွိ ၊အလုပ္ကိစၥ မျပီးစီးသည္ မရွိရ၊ ျမဲျမဲျမံျမံ ေသေသခ်ာခ်ာ က်င့္ၾကံရမည္ဟု ဆိုလိုသည္။
‘သစၥာဓိ႒ာန္ျပဳၾကပါသည္’ဟု တြဲ၍ သံုးရိုးစဥ္လာ ရွိေနေသာ္လည္း သစၥာႏွင့္အဓိ႒ာန္သည္ အျခားစီျဖစ္သည္။ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ မွန္ကန္ျခင္းသေဘာကို အေျခခံျပဳျပီး လိုအပ္ေသာ အရာကို ေတာင့္ တ ျမြက္ဆို ျခင္းသည္ သစၥာမည္၏ ။ မိမိစိတ္ဆံုးျဖတ္ ရည္မွန္းထားသည့္အတိုင္း ျပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ ရြက္ျခင္းသည္ အဓိ႒ာန္မည္၏ ။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဒါနစေသာ ပါရမီအက်င့္မ်ားကို က်င့္ရာ၌ ၾကိဳတင္အဓိ႒ာန္ျပဳျပီးမွ ထိုအဓိ႒ာန္ ခ်က္အတိုင္း စိတ္ဆံုးျဖတ္ထား သည့္အတိုင္း ကိစၥတစ္ခုကို ျပည့္စံုျပီးေျမာက္ေအာင္ အားထုတ္ေလသည္။
၉-ေမတၱာပါရမီ
သူတပါးတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္ထြန္းမႈကို လိုလားျခင္းသည္ ေမတၱာမည္၏ ။ လင္ခ်စ္ မယားခ်စ္ (တဏွာေပမ)၊ သားခ်စ္ သမီးခ်စ္ (ေဂဟႆိတေပမ) တို႔ကဲ့သို႔ တဏွာေလာဘပါေသာ အခ်စ္မ်ိဳးမဟုတ္။ ေမတၱာတရားသည္ စင္ၾကယ္မြန္ျမတ္ေသာ အေဒါသ သေဘာတရားသာျဖစ္၍ ျဗသၶ၀ိဟာရဟူေသာ အမည္ကိုလည္း ရ၏ ။ ဤ တရားကို ပြားမ်ားေနလွ်င္ ျမတ္ေသာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ေမတၱာျဖင့္ ေနျခင္းျဖင့္ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းကာလ အတြင္းဘ၀ေပါင္း မ်ားစြာတို႔၌ ေမတၱာပါရမီကို အစြမ္းကုန္ ျဖည့္က်င့္ ေတာ္မႈခဲ့ေလသည္။
၁၀-ဥေပကၡာပါရမီ
ဥေပကၡာ ဟူေသာ စကား၏အဓိပၸာယ္မွာ အညီအမွ်ရႈျခင္းျဖစ္သည္။ဆင္းရဲမႈ ခ်မ္းသာမႈႏွစ္မ်ိဳးတြင္ မည္သည့္ ဘက္ သို႔မွ် တစ္ဘက္သတ္ မလိုက္ဘဲ အညီအမွ် ႐ႈျခင္းျဖစ္သည္။ ဥေပကၡာ ပါရမီသည္ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း ဟူသည့္ အစြန္းႏွစ္မ်ိဳးသို႔ မကပ္ေရာက္ဘဲ လက္မလိုက္ တည့္မတ္ေသာစိတ္ျဖင့္ ျဖည့္က်င့္ရေသာ ပါရမီ ျဖစ္သည္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ မိမိအေပၚ ေရာက္ရွိလာေသာ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ၊ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းမ်ားကို ခ်ိန္ခြင္ လ်ွာသဖြယ္ မေစာင္းမငဲ့ အမွန္တည့္တည့္ ရပ္တည္ျခင္းျဖင့္ ဥေပကၡာပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ေတာ္မႈခဲ့ေလသည္။
ပါရမီျဖည့္ပံု
ပါရမီဆယ္ပါး အျပားသံုးဆယ္တို႔ကို ျဖည့္က်င့္ရာ၌ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ပါရမီတစ္ပါးလွ်င္ တစ္ဘ၀ႏႈန္းျဖင့္ ျဖည့္က်င့္သည္မဟုတ္ေပ၊ ျဖစ္ေလရာရာ ဘ၀တိုင္းတို႔၌ ဒါန သီလ ေနကၡမၼ ပညာ ၀ီရနယ စေသာ ပါရမီဆယ္ပါး ကို ရနိုင္သေလာက္ ျဖည့္က်င့္ခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႕ေသာဘ၀ တခ်ိဳ႕ေသာကာလတြင္ ပါရမီ ေျမာက္ ျဖည့္က်င့္ခဲ့သလို တခ်ိဳ႕ေသာဘ၀တြင္ ဥပပါရမီေျမာက္၊ တခ်ိဳ႕ေသာဘ၀တြင္ ပရမတၳပါရမီေျမာက္ ျဖည့္ က်င့္ခဲ့သည္။
ဒါန ပါရမီကိုပင္ သူမတူေအာင္ စြန္႔လြတ္ ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ပၪၥမဟာပရိစၥာဂ (စြန္႔ျခင္းၾကီး ငါးပါး) ဟု ၀ိေသသတပ္၍ အျမတ္တႏိုး ေခၚခဲ့ၾကသည္။ ပါရမီမ်ားကို ျဖည့္က်င့္ရာတြင္ စရိယာ သံုးပါးေခၚ က်င့္စဥ္သံုးပါးကို ျဖည့္ က်င့္ ခဲ့သည္။
- သတၱ၀ါအားလံုး ေကာင္းစားေရး
- မိမိမ်ိဳးႏြယ္တစ္ရပ္လံုး ေကာင္းစားေရး
- သဗၺၫုတၪာဏ္ေတာ္ကို ရရွိေရး -
ဟူေသာ ပဓာနရည္မွန္းခ်က္ၾကီးမ်ား ျပည့္၀ေအာင္ အသက္ကိုပင္ စြန္႔၍ျဖည့္က်င့္ ခဲ့ရေလသည္။
ဤသို႕လွ်င္ သုေမဓာရွင္ရေသ့ ဘ၀ ဗ်ာဒိတ္ရခ်ိန္မွစ၍ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းတိုင္ေအာင္ ဘ၀မ်ား စြာအနစ္နာခံလ်က္ ပါရမီ ဆယ္တန္တို႔ကို က်င့္ၾကံျဖည့္ဆည္း ေတာ္မႈခဲ့သျဖင့္ ေနာက္ဆံုးဘ၀၀ယ္ သဗၺၫုတ ဥာဏ္ေတာ္ၾကီးကို ဆရာမရွိ မိမိကိုယ္ေတာ္တိုင္ ရရွိပိုင္ဆိုင္ေတာ္မႈခဲ့ေလသည္။
စြန္႕ျခင္းၾကီး ငါးပါး
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဒါန စေသာ ပါရမီတရားမ်ားကို ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းကာလ ပတ္လံုး ဘ၀ ဆက္တိုင္း ျဖည့္က်င့္ေတာ္မႈရာ၌ အျခားတပါးသူတို႔ ၾကံေတြးရံုမွ် ၾကက္သီထေလာက္ေအာင္ လြန္စြာ အနစ္နာခံ မႈတို႔ကို ျပဳလုပ္ခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔စြန္လြတ္မႈ အနစ္နာ ခံမႈမ်ားကို ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ထားျဖင့္ စြန္႔ လြတ္ျဖည့္က်င့္ ခဲ့သျဖင့္ ပဥၥမဟာပရိစစၥာဂ=စြန္႕ျခင္းၾကီးငါးပါး ဟူ၍ ဂုဏ္ျပဳေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကသည္။ စြန္႔ျခင္းၾကီး ငါးပါး ကိုစြန္႔ကာ သူမတူေအာင္ ျဖည့္က်င့္ၾကိဳးပမ္းခဲ့သည္မွာ သဗၺၫဳတ ဥာဏ္ေတာ္ျမတ္ကို ရရွိ ေရး အတြက္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုဥာဏ္ေတာ္ျမတ္ကို ရယူလိုသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာလည္းသတၱ၀ါ အမ်ားကို သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲ အေပါင္းမွ ကယ္တင္ေတာ္မႈလိုေသာ အာသီသဆႏၵ ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဤ စြန္႔လြတ္ အနစ္နာခံမႈမ်ားကို မဟာပရိစၥာဂ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာသူတို႕သာ ျပဳလုပ္ ႏိုင္စြမ္းေသာ ျမင့္မား ခက္ခဲ သည့္ စြန္႕လြတ္ျခင္းၾကီးမ်ားဟု အမည္သမုတ္ခဲ့ၾကေပသည္။ထိုစြန္႔ျခင္းၾကီး ငါးပါးတို႔မွာ -
(၁) ဓနပရိစၥာဂ - ေရႊ ေငြ ဘ႑ာ ရတနာပစၥည္းမ်ားႏွင့္ တိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံထီးနန္း စည္းစိမ္ ကိုစြန္႔လႉ၍ ပါရမီျဖည့္ျခင္း။
(၂) ပုတၱပရိစၥာဂ - သားသမီး ရတနာမ်ားကို စြန္႔လႉ၍ ပါရမီ ျဖည္းျခင္း။
(၃) ဘရိယပရိစၥာဂ - ဇနီးမယားကုိ စြန္႔လႉ၍ ပါရမီျဖည့္ျခင္း။
(၄) အဂၤပရိစၥာဂ - မ်က္စိ နား နွာ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္း တို႔ကို စြန္႔လႉ၍ ပါရမီျဖည့္ျခင္း။
(၅) ဇီ၀ိတပရိစၥာဂ - မိမိအသက္ကိုပင္ ႏွေျမာတြန္႔တိုမႈ အရွိဘဲ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔လႉ အနစ္နာခံကာ ပါရမီျဖည့္က်င့္ျခင္း- တို႕ျဖစ္သည္။
ဓနပရိစၥာဂ
ထိုစြန္႔ျခင္းၾကီး ငါးပါးတို႔သည္ တစ္မ်ိဳးထက္ တစ္မ်ိဳးက ပို၍ ခက္ခဲသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ အပတ္တကုတ္ ေနပူ မိုးရြာ မေရွာင္ ေန႔ညမဟူ ခ်မ္းသာဆင္းရဲမ်ိဳးစံု ဆင္ႏြဲကာ ရွာေဖြထားေသာ ပစၥည္းဥစၥာ ရတနာတို႔ကို ပကတိျဖဴစင္ ၾကည္လင္ေသာ စိတ္ထားျဖင့္ စြန္႔လႉမႈသည္ လူတိုင္းျပဳႏိုင္ေသာ အမႈကိစၥ မဟုတ္ေပ။ မိမိ လက္၀ယ္ ေရာက္ ရွိ ပိုင္ဆိုင္လာေသာ တိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံထီနန္း စည္းစိမ္တို႔ကို စြန္႔လႊတ္လႉဒါန္း ႏိုင္မႈသည္လည္း လြန္ စြာခက္ခဲေသာ ကိစၥမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ တို႔မွာမႈ မိမိပိုင္ဆိုင္ေသာ ထီး နန္း စည္းစိမ္ကိုပင္ လိုခ်င္သူ ေပၚေပါက္လာပါက စိတ္ရင္းျဖဴစင္စြာ ေပးလႉခဲ့ၾကသည္မွာ ဘ၀မ်ားစြာ အၾကိမ္ မ်ားစြာပင္ ျဖစ္ေလသည္။ မဟာသီလ၀ဘုရင္ မင္းၾကီးဘ၀တြင္ မိမိႏိုင္ငံကို လိုခ်င္ေသာ ေကာသလ မင္းၾကီး အား အသာတၾကည္ပင္ ေပးလႉ၍ ပါရမီျဖည့္ခဲ့ေလသည္။
ပုတၱပရိစၥဂ
ဥစၥာပစၥည္း စြန္႔လႉမႈ၊ တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံ စြန္႔လႉမ၍မ်ိဳးထက္ သားသမီးမ်ားကို လႉဒါန္းႏိုင္မႈ မွာ ပို၍ ခက္ခဲေပသည္။ အေရထူလြန္ေျမာက္ အေရပါးေဖာက္၍ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ ေရာက္ေအာင္ အသည္းခိုက္မွ် ခ်စ္ခင္ ယုယ ၾကင္နာ ခဲ့ရသည့္ မိမိရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ သားသမီးရတနာတို႔ကို လူတိုင္းခ်စ္ျမတ္ႏိုး ၾကေပသည္။ ဘုရားအ ေလာင္းေတာ္တို႔လည္း လူသားသဘာ၀ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကသည္ပင္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သဗၺၫဳတဥာဏ္ေတာ္ျမတ္ကို ရယူလိုမႈက ပိုမိုျပင္းထန္လွသျဖင့္ ပါရမီျဖည့္ဘက္ သားသမီးတို႔ကို လိုလားသူ အလႉခံ ေပၚေပါက္ပါက လႉဒါန္း ခဲ့ၾကသည္မွာ ဘ၀မ်ားစြာရွိခဲ့သည္။ ေ၀ႆႏၱရာမင္းၾကီး ဘ၀တြင္အလႉခံလာသူ ဇူဇကာပုဏၰားအား သားေတာ္ သမီးေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဇာလီနွင့္ကဏွာဇိန္ တို႔ကို ေပးလႉခဲ့သည္။ ဇူဇကာပုဏၰားက မိမိရင္းေသြးတို႔ကို မိမိမ်က္ေမွာက္မွာပင္ ၾကိဳးႏွင့္တုပ္ တုတ္ႏွင့္ရိုက္ ၾကိမ္းေမာင္း ဆဲဆိုျပီး လိုရာသို႔ေခၚေဆာင္သြားပံုကို ျမင္ ရေသာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေ၀ႆႏၱရာမင္းအဖို႔ စိတ္မသက္သာ ပင္ပန္းနာက်င္ခဲ့ရသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သဗၺၫဳတၪာဏ္ေတာ္ကို လိုလားမႈက ျပင္းျပလွသျဖင့္ သားသမီးတို႔ကို စြန္႔လႉကာ ပါရမီျဖည့္ခဲ့ရပါသည္။
ဘရိယပရိစၥာဂ
ဘရိယပရိစၥာဂမွာ ဇနီးမယားကို စြန္႔လႊတ္လႉဒါန္းမႈျဖစ္သည္။ ဘ၀ၾကင္ေဖာ္အျဖစ္ လက္တြဲ၍ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ မခြဲအတူ ၾကည္ျဖဳျမတ္ႏိုး လွေသာ မိမိ၏ဇနီးကို စြန္႔လႊတ္ျခင္းသည္ကား ၾကီးမားလြန္းလွေသာ စြန္႔ လႊတ္မႈမ်ိဳးျဖစ္သည္။ လူတို႔သဘာ၀အရ မိမိ၏ အိမ္သူသက္ထားကို သူတစ္ပါး ေစ့ေစ့ၾကည့္ေတာင္ ခံ လိုေသာစိတ္မရွိ။ ဘုရားအေလာင္းေတာင္သည္ လူထဲက လူတစ္ဦးသာ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိဇနီးကို ခ်စ္ ခင္ လွ သည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ပါရမီမ်ိဳးေစ့ဟူသမွ် အနည္းငယ္မွ် အက်န္ရေအာင္ ျဖည့္က်င့္ေနေသာ ဘုရား အေလာင္းေတာ္အဖို႔ သဗၺၫဳတဥာဏ္ေတာ္ျမတ္ကို ရရွိေရးသည္သာ ပဓာနျဖစ္သျဖင့္ ခ်စ္လွစြာေသာ ဇနီးမယားတို႔ကို စြန္႔လႊတ္ လႉဒါန္းခဲ့သည့္ အၾကိမ္ေပါင္းမွာ မ်ားလွေခ်ျပီ။ ေ၀ႆႏၱရာမင္းျမတ္သည္ မဒၵီမိဖုရားကို ပုဏၰားအို အေယာင္ေဆာင္လာသူ သိၾကားမင္းအား တြန္႔တို ဆုတ္နစ္မႈမရွိ လႉဒါန္းခဲ့သည္။
အဂၤပရိစၥာဂ
အထက္ပါ စြန္႔ျခင္းၾကီးသံုးမ်ိဳးမွာ ျပဳလုပ္ရန္ လြန္စြာခဲယဥ္းလွပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း မိမိကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ မစပ္ေသာ ျပင္ပအရာ မ်ားသာျဖစ္၍ လႉႏိုင္ေကာင္း လႉႏိုင္ဦးမည္။ မိမိကိုယ္ခႏၶာ အစိတ္အပိုင္းတို႔ကို တစ္ပိုင္းစီ ျဖဳတ္ျဖတ္၍ စြန္႔လႊတ္လႉဒါန္းမႈမွာ ပို၍ ခက္ခဲလွပါ သည္။ လူတိုင္းလူတိုင္းပင္ မိမိကိုယ္ခႏၶာ အားအင္ျပည့္၀ လွပေစရန္ စီမံအားထုတ္ျမဲ ျဖစ္သည္။ လူတိုင္းပင္ မိမိတို႔ ကိုယ္ခႏၶာကို တြယ္တာ ျမတ္ႏိုးၾကျမဲ ျဖစ္သည္။ ဘ၀တစ္သက္တာတြင္ အတြယ္တာဆံုး အျမတ္ႏိုးဆံုးအရာသည္ မိမိတို႔ကိုယ္ခႏၶာ ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုမွ် ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးလွပါေသာ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးမွ မ်က္စိကို ထုတ္၍ လႉျခင္း၊ နားကိုျဖတ္၍ လႉျခင္း၊ ေျခလက္အဂၤါျဖတ္၍ လႉျခင္းမ်ိဳးကား မိမိစြန္႔လႊတ္မႈေၾကာင့္ တစ္ဖက္သား အက်ိဳးရွိမည္ဆိုလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ အျခားသူတစ္ဦးဦးက မိမိခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုခုကို လိုခ်င္ပါသည္ဟု အလႉခံလာလွ်င္ျဖစ္ေစ နွေျမာတြန္႔တို ျခင္းမရွိ၊ ေၾကာက္စိတ္မ၀င္၊ ရႊင္ၾကည္ ၀မ္းေျမာက္စြာ လႉဒါန္းခဲ့သည္မွာ ဘ၀မ်ားစြာပင္ ရွိခဲ့ျပီ။ သဗၺဳၫဳတဥာဏ္ေတာ္ကိုသာ ရမည္ဆိုပါက စြန္႔လႊတ္မည္သာျဖစ္သည္။ အေလာင္းေတာ္ သိ၀ိမင္းဘ၀ တြင္မ်က္စိႏွစ္ကြင္းကိုထုတ္၍ လႉဒါန္းခဲ့သည္။ အေလာင္းေတာ္ေမ်ာက္မင္း ဘ၀တြင္ မိမိခါးတြင္ ႏြယ္ၾကိဳးခ်ည္၍ ေမ်ာက္အေပါင္းကို ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေစကာ ကိုယ္ခႏၶာကို စြန္႔လႊတ္၍ ပါရမီျဖည့္ခဲ့သည္။
ဇီ၀ိတပရိစၥာဂ
စြန္႔ျခင္းၾကီးငါးပါးတြင္ အခက္ခဲဆံုးကား အသက္ကို စြန္႔လႊတ္၍ ပါရမီျဖည့္မႈ ဇီ၀ိတပရိစၥာဂ ပင္ျဖစ္သည္။ ျပင္ပဥစၥာ သားသမီး ဇနီးမယားတို႕ကို စြန္႔လႊတ္စဥ္ အခါတုန္းက‘‘မိမိကိုယ္တိုင္ မဟုတ္၍ စြန္႔လႉႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္တို႔သည္ မိမိ သဗၺၫဳဥာဏ္ ရရွိေရး အတြက္ မိမိကို မွီခို အားထားေနၾကသည့္ သားသမီး ဇနီးမယားတို႔ကို ရက္ရက္ေရာေရာ စြန္႔လႉခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႔ စြန္႔လႊတ္မႈကို မိမိကိုယ္က်ိဳးအတြက္ ျပဳလုပ္သည္’’ ဟုထင္ျမင္ေကာင္း ထင္ျမင္စရာရွိေသာ္လည္း မိမိ၏ ကိုယ္ခႏၶာ အသက္ကိုပင္ ျမက္တစ္ပင္မွ် ပမာမထား စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား သည္ကို ၾကည့္လွ်င္ ထိုထင္ျမင္မႈမ်ား ယုတၱိမရွိေၾကာင္း သိသာလွ၏ ။ အေလာင္းေတာ္ျမတ္တို႔၏ စိတ္အစဥ္၀ယ္ တြယ္ကပ္ စြဲလမ္းေနသည့္အရာမွာ ဘုရားျဖစ္ေရးပင္ျဖစ္သည္။ သဗၺၫဳတ ဥာဏ္ေတာ္ကို ရရွိရန္သာ ျဖစ္သည္။
သသပ႑ိတ ယုန္ပညာရွိဘ၀တြင္ မိမိအသားကို အလႉခံလာေသာ ပုဏၰားအို (သိၾကားမင္း)အတြက္ မီးပံုၾကီးထဲ ခုန္ဆင္းကာ အသက္စြန္႔လႉဒါန္းခဲ့သည္။ နိေျဂာဓသမင္ ဘ၀တြင္ သားသည္အေမ သမင္မတစ္ေကာင္ အတြက္ မိမိအသက္ကို စြန္႔၍ လႉဒါန္းခဲ့သည္။ အသက္ႏွင့္ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္း တို႔ကို စြန္႔လႊတ္၍ ပါရမီျဖည့္ပံုကို ဆိုရလွ်င္ ေကာင္းကင္ျပင္ရွိ ၾကယ္အေရအတြက္မွ်မက မ်က္စိမ်ားကို လႉဒါန္းခဲ့သည္။ မဟာသမုဒၵရာ ေရျပင္မက ေသြးမ်ားကို လႉဒါန္းခဲ့သည္။ မဟာပထ၀ီ ေျမျပင္မက အသားခႏၶာတို႔ကို လႉဒါန္းခဲ့သည္။ ထိုမွ် ၾကီးက်ယ္မ်ားျပားစြာ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာ ခံမႈမ်ားမွာ သဗၺၫဳတ ၪာဏ္ေတာ္အတြက္သာ ျဖစ္ေခ်သည္။
သဗၺၫဳတဥာဏ္ကိုုသာ ရရွိမည္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္အရာကို စြန္႔ရစြန္႔ရ၊ စြန္႔ လႊတ္မည္ သာ ျဖစ္ ေပ သည္။ သဗၺ ၫဳတ ဥာဏ္ရမွသာ မိမိကယ္မလိုေသာ သတၱ၀ါတို႔ကို အထြတ္အထိပ္ ကယ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ပါလား။ ဤသုိ႔လွ်င္ သဗၺၫဳတဥာဏ္ေတာ္ကို ရရွိေရးအတြက္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ စြန္႔ျခင္းၾကီးငါးပါးကိုလည္း စြန္႔ လႉခဲ့ရေလသည္။
စရိယာ သံုးပါး
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဘ၀မ်ားစြာ ပါရမီတို႔ကို ျဖည့္က်င့္ရာ၌ က်င့္စဥ္ၾကီးသံုး
ခ်က္ကို ဦးထိပ္ထား၍ က်င့္ေတာင္ခဲ့သည္။ ထိုက်င့္ေဆာင္ခ်က္ ၾကီးသံုးမ်ိဳးကို ‘စရိယာ ၃- ပါး’ ဟူ၍ ေခၚၾက သည္။ ထို စရိယာ ၃ - မ်ိဳးမွာ
(၁) ေလာကတၳစရိယာ - ေလာကလူသား ကမၻာသူ ကမၻာသား သတၱ၀ါ အမ်ား ေကာင္းစားခ်မ္း သာေရး အတြက္က်င့္စဥ္၊
(၂) ဉာတတၳစရိယာ - မိမိ၏ ႏိုင္ငံႏွင့္ လူမ်ိဳး ေကာင္းစား ခ်မ္းသာေရး အတြက္ က်င့္စဥ္၊
(၃) ဗုဒၶတၳစရိယာ - သတၱ၀ါအမ်ားကို သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမ် ကယ္တင္ႏိုင္ေသာ သဗၺၫဳတ ဘုရားျဖစ္ေရးအတြက္ က်င့္စဥ္တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ ဘုရား အေလာင္းေတာ္သည္ ဘ၀တိုင္းဘ၀တိုင္း ပါရမီျဖည့္က်င့္တိုင္း ဤက်င့္စဥ္ၾကီး သံုးရပ္ကို ဦးထိပ္ထားခဲ့ေလသည္။
ေလာကတၳစရိယာ
ေလာကတၳစရိယာ အရ လူ႔ေလာကအပါအ၀င္ သတၱေလာကၾကီး တရပ္လံုး တိုးတက္
ေကာင္းစားေရးအတြက္ အျမဲက်င့္ေဆာင္ခဲ့သည္။
ေရွးအခါက အဂၤတိမင္းၾကီးသည္ မိစၦာအယူရွိသူ ျဗာဟၶဏတို႔၏ ၀ါဒကို မွားယြင္းစြာ လိုက္နာျပီး သူ႔အသက္သတ္မႈ၊ သူ႔ဥစၥာခိုးမႈ၊ သူတပါးသားမယားကို ေစာ္ကားက်ဴးလြန္မႈ၊ မုသားေျမာမႈ၊ အရက္ေသစာ ေသာက္စားမႈတို႔ကို ျပဳလုပ္ေနသည္။ တစ္တိုင္းျပည္လံုး ငါးပါးသီလ မေစာင့္ထိန္းၾကဘဲ အက်င့္တရား ပ်က္ျပားေနၾကသည္။ သမီးေတာ္ ရုစာမင္းသမီး
က ေဟာျပေသာ္လည္း မလိုက္နာၾကေပ။ သမီးေတာ္၏ အဓိဠာန္ျပဳမႈေၾကာင့္ ဘုရားအ ေလာင္းေတာ္နာရဒရေသ့ ေကာင္းကင္မွၾကြေရာက္ တန္ခိုးျပ၍ တရားေဟာေတာ္မႈမွ အဂၤတိမင္းၾကီး ႏွင့္တကြ တစ္တိုင္းျပည္လံုး ငါးပါးသီလ ေစာင့္ထိန္းၾကသည္။ ဤသုိ႔လွ်င္ လူအမ်ား ေကာင္းစားေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မႈခဲ့ေလသည္။
ဉာတတၳစရိယာ
ဉာတတၳစရိယာ အရ ဘုရားေလာင္းသည္ မိမိအမ်ိဳးသားတို႔ ေကာင္းစားေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပံုကို ဘုရားအေလာင္း က်ီးမင္းဘ၀ တြင္လည္းေတြ႔ျမင္ႏိုင္သည္။ ပုေရာ ဟိတ္ ပုဏၰားတစ္ဦးသည္ ညီလာခံ၀င္လာစဥ္ က်ီးတစ္ေကာင္က မစင္စြန္႔ခ်ခဲ့သျဖင့္ က်ီးတို႔ကို ရြံမုန္းစိတ္နာျပီး က်ီးမ်ိဳးျပဳတ္ေစရန္ ၾကံခဲ့ဖူးသည္။ ဘုရင့္ဆင္မ်ား၏ မီးေလာင္ ဒဏ္ရာ အနာကို ‘က်ီးကန္အဆီျဖင့္ သုတ္လိမ္းမွ ေပ်ာက္ကင္းပါမည္’ ဟုလက္စားေခ် လိုေသာစိတ္ ျဖင့္ မဟုတ္မမွန္ သံေတာ္ဦးတင္ခဲ့သည္။ ဘုရင္လည္း က်ီးကန္းဟူသမွ် ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ ခိုင္းသည္။
ဘုရားအေလာင္းက်ီးမင္းသည္ မိမိအသက္ကို စြန္႔၍ ဘုရင့္ထံ အေရာက္၀င္ကာ က်ီးတို႔မွာ အဆီမရွိေၾကာင္း တင္ျပေလွ်ာက္ထားခဲ့သည္။ ထိုသို႔ အသက္စြန္႔၍ မိမိအမ်ိဳးက်ီးကန္း မ်ားအတြက္ ေဆာင္ရြက္မႈေၾကာင့္ က်ီးကန္းေလာက မ်ိဳးျပဳတ္ေရးေဆာင္ ရြက္ခ်က္ ရပ္ဆို္င္းသြားရသည္။ ဤသို႔လွ်င္ မိမိအမ်ိဳးသား ေကာင္းစားေရးအတြက္ ဘ၀အဆက္ဆက္ ၾကိဳးပမ္းက်င့္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မႈေသာအခါကား ေျပာဖြယ္ရာ
မရွိ၊ ေရာဟိနီျမစ္ေရခြဲေ၀မႈႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တို႕ စစ္မက္ခင္းကာလက္နက္ ျဖင့္ေျဖရွင္းၾကမည္ ရွိေသာအခါ ေကာင္းကင္မွ ၾကြသြားေတာ္မႈျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးတရား ေဟာၾကားေတာ္မႈရာ သာကီ၀င္ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ား အားလံုး အသက္ေဘးမွ လြတ္ကာ ခ်မ္းသာရာ ရခဲ့ၾကသည္။
ဗုဒၶတၳစရိယာ
ဗုဒၶတၳစရိယာ အရ ဘုရားျဖစ္ေရးက်င့္ေဆာင္ မႈမွာအထူး ေျပာရန္မလို၊ ဘုရား အေလာင္းေတာ္သည ဤရည္မွန္းခ်က္ေၾကာင့္ပင္ ဘ၀မ်ားစြာ ပါရမီျဖည့္ခဲ့သည္။ စြန႔္ျခင္းၾကီး
ငါးပါး ျဖည့္က်င့္ခဲ့သည္။ ထိုက်င့္ၾကံမႈ မွန္သမွ်၏ ပဓာနရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ဘုရားျဖစ္ေရးပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုရည္ရြယ္ခ်က္ ျပီးေျမာက္၍ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မႈေသာအခါ လူ နတ္ ျဗဟၼာ သတၱ၀ါအမ်ား၏ အက်ိဳးစီးပြား ခ်မ္းသားေရးကိုသာ ၄၅-၀ါ ကာလပတ္လံုး မရပ္မနား ၾကိဳးစားေဆာင္ရြက္ေတာ္ မႈခဲ့ေလသည္။
ဤသည္မွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ က်င့္စဥ္ စရိယာၾကီးသံုးပါးပင္ ျဖစ္ေပသည္။
(၁) လူဇာတ္စင္စစ္ ျဖစ္ရျခင္း၊
(၂) ေယာက်္ားစင္စစ္ ျဖစ္ရျခင္း၊
(၃) ထိုဘ၀မွာပင္ အရဟတၱဖိုလ္ ရႏိုင္ေလာက္ေသာ တိဟိတ္ပဋိသေႏၶႏွင့္ ျပည့္စံုသူ ျဖစ္ရျခင္း၊
(၄) သက္ေတာ္ထင္ရွား ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးေတြ႔ရျခင္း၊
(၅) ကမၼ၀ါဒီရေသ့ (သို႔မဟုတ္) သာသနာေတာ္တြင္း ရဟန္းျဖစ္ရျခင္း၊
(၆) စ်ာန္ သမာပတ္တန္ခိုး ဂုဏ္ေက်ဇူးနွင့္ ျပည့္စံုသူ ျဖစ္ရျခင္း၊
(၇) ကိုယ့္အသက္ကို မငဲ့ကြက္ဘဲ သက္ေတာ္ထင္ရွား ဘုရားရွင္ ထံေတာ္၌အလြန္အၾကဴး ပါရမီကုသိုလ္တို႔ကို ျပဳစု ပြားမ်ားအားထုတ္ သူျဖစ္ျခင္း၊
(၈) ဘုရားျဖစ္လိုေသာ ကုသိုလ္ဆႏၵအား ၾကီးသူ ျဖစ္ျခင္း တို႔ျဖစ္သည္။
ဆိုအပ္ျပီးေသာ အဂၤါရွစ္ပါးတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုသူျဖစ္မွသာ ဘုရားဆု ပန္နိုင္ခြင့္ရွိသူ ျဖစ္ႏိုင္၍ ဘုရား ေလာင္း ျဖစ္ေရးသည္ပင္လွ်င္ လြန္စြာခဲယဥ္းလွေပသည္၊ ျမတ္စြာဘုရား အေလာင္းေတာ္ သုေမဓာရွင္ရေသ့သည္ကား အဂၤါရွစ္ပါးတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံုသူျဖစ္သျဖင့္ ဒီပကၤရာ ျမတ္စြာဘုရား၏ ထံေတာ္ေမွာက္၀ယ္ အလ်ားေမွာက္လ်က္ ‘‘ ေနာင္အခါ၀ယ္ ေဂါတမမည္တြင္ ဘုရားရွင္ ျဖစ္လိမ့္မည္’’ ဟူေသာ နိယတဗ်ာဒိတ္ ကို ရရွိသူျဖစ္ေလသည္။ ထိုဘ၀မွစ၍ ပါရမီဆယ္ပါး၊ အျပားသံုးဆယ္၊ စြန္႔ျခင္းၾကီးငါးပါး၊ စရိယာသံုးပါးတို႔ကို ရပ္နားမရွိ ပါရမီျဖည့္ ခဲ့ေလသည္။
ပါရမီ
ဒါနစေသာ ျမင့္ျမတ္ေသာ ေက်းဇူးဂုဏ္တို႔ကို ျပည့္စံုေအာင္ ျပဳလုပ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ဘုရား အေလာင္း ေတာ္ ၾကီးမ်ား ကို ‘ပရမ’ - သူေတာ္သူျမတ္ ဟုေခၚသည္။ ထိုသို႕ ပရမ မည္ေသာ ဘုရားေလာင္း သူေတာ္ေကာင္း တို႔ က်င့္ၾကံ ျပဳလုပ္ အားထုတ္အပ္ေသာ ဒါန စေသာ တရား ဆယ္ပါး ကို ‘ပါရမီ’ ဟုေခၚသည္။ ထိုပါရမီ ေတာ္မ်ား သည္-
ဒါန.သီလ၊ ေနကၡမၼ၊ ပည.၀ီရိယာ။
ခႏၱီ.သစၥ၊ဓိဌာန၊ ေမတၱ. ဥေပကၡာ-ဟူေသာ လကၤာေဆာင္ပုဒ္အရ
(၁) ဒါနပါရမီ၊
(၂) သီလပါရမီ၊
(၃) ေနကၡမၼပါရမီ၊
(၄) ပညာပါရမီ၊
(၅) ၀ီရိယပါရမီ၊
(၆) ခႏၱီပါရမီ၊
(၇) သစၥာပါရမီ၊
(၈) အဓိဌာနပါရမီ၊
(၉) ေမတၱာပါရမီ၊
(၁၀)ဥေပကၡာပါရမီ- ဟူ၍ (၁၀)ပါး အျပားရွိသည္။
မိမိခႏၶာကိုယ္မွ အပျဖစ္ေသာ ပစၥည္းဥစၥာတို႔ကို စြန္႔၍ ျဖည့္က်င့္လွ်င္ ပါရမီဆယ္ပါးျဖစ္သည္၊ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္ အပိုင္းကို စြန္႔လြတ္၍ ျဖည့္က်င့္လွ်င္ ဥပပါရမီဆယ္ပါးျဖစ္သည္၊ အသက္ကိုစြန္႔၍ ျဖည့္က်င့္လွ်င္ ပရမတၳပါရမီ ဆယ္ပါးျဖစ္သည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ပါရမီဆယ္ပါး အျပားအားျဖင့္ သံုးဆယ္ျဖစ္ေလသည္။
၁-ဒါနပါရမီ
ပါရမီဆယ္ပါးတို႔တြင္ ဒါန ပါရမီသည္ ဦးစြာ ျဖည့္က်င့္ရမည့္ ပါရမီျဖစ္သည္။ ဒါန တရားသည္ စိတ္ႏွလံုးကို ႏူးညံ့ ေစတတ္ေသာ တရားျဖစ္၏ ။ အလႉဒါန ျပဳလုပ္ေသာ သူသည္ ထိုဒါန၏ ေက်းဇူးျပဳေပးေၾကာင့္ သီလ ေဆာက္ တည္ရန္၊ သမထဘာ၀နာ ပြားမ်ားရန္၊ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာပြားမ်ားရန္ စိတ္ႏွလံုးႏူးညံ့ျပီး ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ဒါန မပါဘဲ သံသရာခရီး သြားရလွ်င္ သုဂတိ ဘ၀ေကာင္းကို ရရန္ခက္၏ ။ သုဂတိဘ၀ကို ရျပန္လွ်င္လည္း ေဘာမသမၸတၱိျပည့္စံုဖို႔ရန္ ခက္ခဲျပန္၏ ၊ ထိုအခါ ကုသိုလ္တရားကို ရွာေဖြျပဳလုပ္ ခ်င္ေသာ္လည္း ရွာ ေဖြျပဳ လုပ္ႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ သံသရာ ခရီးသြားမရပ္စဲေသးေသာ သူမ်ားမွာ ဒါန တရားကို အထူး အားထုတ္ဖို႔ အေရးၾကီး လွေပသည္။
သာမန္အလႉရွင္ တို႔သည္ အလႉခံပုဂၢိဳလ္ကို အယုတ္ အလတ္ အျမတ္ ေရြးခ်ယ္၍ ‘ဤေကာင္းမႈျမတ္ဒါနေၾကာင့္ လူ႔ဘ၀ နတ္ဘ၀ ေရာက္ရွိျပီး လူ႔စည္းစိမ္ နတ္စည္းစိမ္ ခံစား စံစားရပါလို၏’ ဟု ဋနိႆိတ ဒါနမ်ိဳးကို ျပဳတတ္ ၾက၏ ။ ဘုရားေလာင္းေတာ္ၾကီး မ်ားမွာမႈ အလႉခံကိုလည္း မေရြးခ်ယ္၊ သဗၺၫဳတဉာဏ္ေတာ္ ရဖို႔ရန္သာ ရည္ ရြယ္ရင္းရွိေတာ္ မူၾကေပသည္။
ဘုရားေလာင္းေတာ္သည္ ဒါနပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ရန္ သုေမဓာရေသ့ ဘ၀က အဓိ႒ာန္ေတာ္ မူခဲ့သည့္အတိုင္း ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိ္န္း ကာလအတြင္း ျဖစ္ေလရာ ဘ၀တို႔၌ ထီးနန္းစည္းစိမ္ ဥစၥာပစၥည္း ေရႊ ေငြ စသည့္ သက္မဲ့၀တၳဳ ပစၥည္းမ်ားအျပင္ ဇနီး မယား သမီး သားႏွင့္ အဂၤါေျခလက္ အသက္တို႔ကို စြန္႔လႉေတာ္ မူခဲ့ေလသည္။
၂-သီလပါရမီ
သီလပါရမီ၌ သီလသဒၵါသည္ ေကာင္းေသာအက်င့္၊ ေကာင္းစြာထားရွိျခင္း၊ ေကာင္းစြာ ေဆာင္ရြက္ ျခင္းဟူေသာ အဓိပၸါယ္ကို ေဟာဆို၏ ။ သီလေစာင့္ထိန္းသူ သႏၱာန္၌ ကာယကံမႈ ၀စီကံမႈတို႔သည္ အထိန္း မရွိေသာ ခ်ည္ခင္ပမာ ျဖစ္လိုရာ ဖရိုဖရဲ မျဖစ္ေပၚေတာ့ေပ၊ ကုသိုလ္ ဟူသမွ်သည္လည္း သီလႏွင့္ကင္း၍ ေကာင္းစြာ မျဖစ္ႏိုင္ေပ၊ သီလရွိသူ သႏၱာန္မွာသာ ကုသိုလ္တရားတို႔ ျဖစ္ပြားနို္င္ေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ကာယ ကံ မႈ ၀စီကံမႈတို႔ကို ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းစြာ ျဖစ္ခြင့္မေပးဘဲ သိမ္ေမြ႔ ႏူးညံ့ေအာင္ ေကာင္းစြာ ထား တတ္ ေသာ ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကုသိုလ္တရားမ်ား အဆင့္ဆင့္ျဖစ္ပြားေအာင္ အေျခခံ အေၾကာင္းရင္း အျဖစ္ျဖင့္ ေကာင္းစြာ ရြက္ေဆာင္တတ္ ေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း သီလ ဟုေခၚဆိုရေလသည္။
ဘုရားေလာင္းေတာ္သည္ သီလပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ရန္ သုေမဓာရွင္ရေသ့ဘ၀က အဓိ႒ာန္ ေတာ္မႈခဲ့သည့္ အတိုင္း ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလအတြင္း ငါးပါးသီလ၊ ရွစ္ပါးသီလ စသည္ျဖင့္ သီလ ပါရမီ ကိုျဖည့္က်င့္ေတာ္မႈခဲ့သည္။ စာမရီ သားေကာင္သည္ မိမိ၏ ျမီးဆံကို အသက္ႏွင့္လဲ၍ ေစာင့္ေရွာက္သကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း၊ ယစ္မသည္ မိမိ၏ဥကို အသက္ႏွင့္လဲ၍ ေစာင့္ေရွာက္သကဲ့သို႔ လည္းေကာင္း ဘုရားအ ေလာင္းေတာ္သည္လည္း မိမိ၏ သီလကို အသက္ႏွင့္လဲ၍ပင္ ျဖည့္က်င့္ေတာ္မႈခဲ့ေလသည္။
၃-ေနကၡၼမၼပါရမီ
ေနကၡမၼပါရမီ၌ ေနကၡမၼသဒၵါသည္ ထြက္ေျမာက္ျခင္းဟူေသာ အနက္ကိုေဟာ၏ ။ ထြက္ေျမာက္ျခင္း ဟူသည္ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ျခင္း၊ ကာမ(ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာ အာရံုငါးပါး ကာမဂုဏ္တရား)မွ ထြက္ေျမာက္ျခင္း ဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိ၏ ၊ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ျခင္းမွာ အက်ိဳးျဖစ္၍ ကာမ မွထြက္ေျမာက္ျခင္းမွာ အေၾကာင္းျဖစ္သည္။ ကာမမွ ထြက္ေျမာက္ေအာင္ ျဖည့္က်င့္ႏိုင္မွ သံသရာမွ ထြက္ေျမာက္ႏိုင္မည္။
ကာမသည္ ကိေလသကာမႏွင့္ ၀ထၳဳကာမဟူ၍ ႏွစ္ပါးရွိသည္၊ ႏွစ္သက္ဖြယ္ေသာ အာရံုကို လိုခ်င္ မက္ ေမာ တတ္ေသာ ေလာဘကိေလသာကို ကိေလသာကာမဟုေခၚသည္၊ မက္ေမာတြယ္တာဖြယ္ရာ အရာ၀တၳဳ အစုစုကို ၀တၳဳကာမ ဟုေခၚသည္၊ ထိုကာမႏွစ္မ်ိဳးမွ ကင္းလြတ္ေအာင္ အားထုတ္ၾကိဳးပမ္းျခင္းကို ေနကၡမၼ ပါရမီ ဟုေခၚသည္။
ေနကၡမၼပါရမီ ျဖည့္က်င့္ရန္ အတြက္ အေျခခံအေၾကာင္းရင္းမွာ ေတာထြက္၍ ရေသ့ရဟန္း ျပဳလုပ္ျခင္းပင္ျဖစ္၏ ။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ေလးအသေခ်ၤနွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလအတြင္း ေနကၡမၼပါရမီကို ဘ၀ေပါင္း မ်ားစြာ ျဖည့္က်င့္ခဲ့ေလသည္။
၄-ပညာပါရမီ
လက္မႈ စက္မႈ ေတြးေခၚသိျမင္မႈ စေသာ ၀ိဇၨာ သိပၸ အတတ္ပညာ ဟူသမွ်ကို သိျမင္ႏိုင္ျခင္း၊ လူတို႔၏ ေကာင္း က်ိဳး ကို ေဆာင္ႏိုင္ေသာ အတတ္ပညာ အသိပညာ အားလံုးကို တတ္ကၽြမ္း နားလည္ျခင္းႏွင့္ အေၾကာင္း အက်ိဳးကို ဆက္စပ္ေျမာ္ျမင္ႏိုင္ျခင္းသည္ ပညာျဖစ္သည္။
ပညာရွိတို႔ထံ အဖန္ဖန္ ေမးျမန္းျခင္း စသည္ျဖင့္ ပညာတိုးပြားျခင္းအေၾကာင္း ခုနစ္မ်ိဳး
ရွိသည္။ ထိုခုနစ္မ်ိဳးတို႔မွာ-
(၁) ပညာရွိတို႔ထံ အဖန္ဖန္ ေမးျမန္းျခင္း၊
(၂) ကိုယ္တြင္း ကိုယ္ပ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္း၊
(၃) သဒၵါ ၀ီရိယ စသည္တို႔ကို ညီမွ် ေနေစရျခင္း၊
(၄) ပညာမဲ့သူတို႔ကို ေရွာင္ရျခင္း၊
(၅) ပညာရွိတို႔ကို ေပါင္းသင္းရျခင္း၊
(၆) ခက္ခဲေသာ သေဘာတရားမ်ားကို ေတြးေတာ စဥ္းစားရျခင္း၊
(၇) ေလ်ာင္း ထိုင္ ရပ္ သြား အျမဲတမ္းအားျဖင့္ ပညာပြားရန္ ရည္သန္ေနရျခင္း တို႔ျဖစ္ၾကသည္။
ထိုထို ကိစၥတို႔၌ပညာတရားသည္ ေရွ႔ေဆာင္ဦစီးအၾကီးအမႉး အျဖစ္ျဖင့္ ျဖစ္ေသာအခါ ၀ီမံသာ ဓိပတိဟူ၍ ေခၚ ၏ ။ ထိုပညာသည္ သူတမယပညာ စိႏၱမယပညာ ဘာ၀နာမယပညာ ဟူ၍ပညာသံုးမ်ိဳးရွိသည္။ ၾကားနာရ၍ ျဖစ္ေပၚလာေသာပညာ၊ ၾကံစည္သျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ပညာ၊ စ်ာန္၀င္စားခိုက္ ဖိုလ္၀င္စားခိုက္တို႔၌ ျဖစ္ ေပၚ လာေသာ ပညာတို႔ျဖစ္ၾကသည္။ အေလာင္းေတာ္သည္ သုတမယပညာ စိႏၱာမယပညာ တို႔ကို အရင္းခံထား၍ ေလာကီစ်ာန္အသိၪာဏ္ႏွင့္တကြ သခၤါရုေပကၡာ ၀ိပသာနာၪာဏ္တိုင္ ေအာင္ေသာ ေလာကီ ဘာ၀နာမယ ပညာ တို႔ကို ရွာမွီးခဲ့ေလသည္။ ထိုပညာျဖင့္ သတၱ၀ါတို႔၏ ေကာင္းက်ိဳးကို ေဆာင္ေတာ္မူခဲ့သည္။
၅-၀ီရိယပါရမီ
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ပါရမီ ျဖည့္က်င့္ရာ၌ အေရ အေၾကာ အရိုး မွ်သာ ၾကြင္းက်န္ျပီး၊ အသား အေသြး ေတြ အားလံုး ခန္းေျခာက္သြားပါေစ၊ ၀ီရိယကို ေလွ်ာ့ခ်ရိုးမရွိ၊ ဇြဲလံု႔လအျပည့္ျဖင့္ ၾကိဳးစားျဖည့္က်င့္ ေတာ္ မူခဲ့ သည္။
ရည္မွည္းခ်က္ ကိစၥတစ္ရပ္ ျပီးေျမာက္ေရးအတြက္ မည္သည့္ အခက္အခဲမ်ိဳးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေစကာမူ ေနာက္ မ တြန္႔၊ အခက္အခဲ အဟန္႔အတားမ်ားကို ၾကိဳးစားေက်ာ္ျဖတ္ျပီး ပန္းတိုင္သို႔ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ခ်ီတက္ ၾကိဳပမ္းမႈသည္ ၀ီရိယျဖစ္သည္။ ဇြဲလံု႔လ ၀ီရိယကို အေလွ်ာ့မေပးဘဲ မေနမနား ၾကိဳးစား အားထုတ္ျခင္းသည္ ၀ီရိယ ပါရမီ ျဖည့္က်င့္မႈျဖစ္သည္။ ေကာင္းျမတ္ မွန္ကန္၍ စြဲျမဲျပင္းထန္စြာ အားထုတ္ေသာ ၀ီရိယကို သမၼာ၀ါ ယာမ ဟုေခၚသည္။ ၀ီရိယ ပါရမီျဖည့္ရာ၌ သမၼာ၀ါယာမကိုသာ ဆည္းပူး ပြားမ်ားအားထုတ္လ်က္ ျပည့္၀ေအာင္ ျဖည့္က်င့္ရသည္။ မျဖစ္ေသးေသာ ကုသိုလ္ အသစ္မ်ားျဖစ္ရန္ ျဖစ္ျပီးေသာ အကုသိုလ္ အေဟာင္းမ်ားကို ပယ္ ရန္ အားထုတ္မႈ စေသာ သမၼပၸဓာန္သည္ ၀ီရိယာ ဓိပတိပင္ ျဖစ္သည္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ၀ီရိယပါရမီေတာ္ကို ျဖည့္က်င့္ရာ၌ သားေကာင္ဖမ္းေသာ ျခေသၤ့မင္းပမာ လုပ္ ငန္းကိစၥ ၾကီးသည္ ငယ္သည္ သေဘာမထား၊ မည္သည့္အခါမွ် ၀ီရိယကို ေလွ်ာ့ေလ့မရွိ။ ျဖစ္ေလရာဘ၀တို႔၌ ေတြ႔ၾကံဳလာေသာ မိမိသူတပါးအေရးကိစၥ မွန္သမွ်တို႔ကို မည္သည့္နည္းႏွင့္မွ် ေနာက္မဆုတ္ဘဲ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရြက္ ေဆာင္ အားထုတ္ေတာ္မႈခဲ့ေလသည္။
၆-ခႏၱီပါရမီ
ခႏၱီဟူသည္ သည္းခံခြင့္လႊတ္ မႈျဖစ္သည္၊ ခ်မ္းသာသုခႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ေသာ္လည္း စိတ္ တက္ၾကြ မႈမရွိ၊ ဒုကၡ ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေသာ္လည္း စိတ္မပ်က္၊ အမ်က္မထန္၊ သည္းခံျခင္း ႏွလံုးခိုင္ခံျခင္း ကို ခႏၱီ ဟုေခၚသည္။ ခႏၱီ သေဘာမွာ အေဒါသျဖစ္သည္။ သည္းခံလိုက္ရသျဖင့္ စိတ္ဆိုးမႈ ပူပန္မႈ အားငယ္မႈ မျဖစ္ေပ၊ သည္းခံျခင္းထက္ ျမင့္ျမတ္ေသာ က်င့္စဥ္မရွိေပ။ သည္းခံျခင္းသည္ အျမင့္ျမတ္ ဆံုးေသာ အက်င့္ျဖစ္သည္။ သည္းခံျခင္းသည္ အျငိမ္း ခ်မ္း ဆံုးေသာ ေအာင္ျမင္မႈကို ေပးစြမ္ႏိုင္သည္။ ဤနည္းအားျဖင့္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ခႏၱီ ပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ေတာ္မႈခဲ့ေပသည္။
၇-သစၥာပါရမီ
မဟုတ္မမွန္ေသာ စကားကို ေျပာဆိုမႈမွ ေရွာင္ၾကဥ္၍ မွန္ကန္ေျဖာင့္မတ္စြာ ေျပာဆိုျခင္းသည္ သစၥပါရမီ မည္ ၏ ၊ သစၥာ၏ ပဓာနလကၡဏာမွာ အမွန္အကန္ေျပာဆိုမႈ ၀စီသစၥာ ျဖစ္သည္။ သစၥာပါရမီသည္ အျခား ပါရမီ တို႔ ထက္ ထူးျခားမႈရွိ၏ ၊ သစၥာပါရမီေတာ္၌ မိမိျပဳအပ္ေသာ သစၥာစကားျဖင့္ လိုအပ္ေသာ အရာကို ေတာင့္တ လွ်င္ ခဏခ်င္းျပည့္စံုေစ ႏိုင္ေသာ သတၱိထူးရွိ၏ ။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္တို႔သည္ ျဖစ္ေလရာရာ ဘ၀တိုင္း သစၥပါရမီကို အသက္စြန္႔၍ ျဖည့္က်င့္ၾက၏ ၊ မုသာ၀ါ ဒကို လံုး၀ ေရွာင္ၾကဥ္ၾက၏ ။ မဟာသူတေသာမဇာတ္၌ ‘‘ေျမျပင္တစ္၀န္း၌ အလံုးစံုေသာ အရသာမ်ိဳးတို႔ ရွိၾက ရာ ထိုအရသာတို႔တြင္ သစၥာသည္သာလွ်င္ အခ်ိဳျမိန္ဆံုး အရသာျဖစ္ေပ၏’’ ဟူ၍ ေဟာဆိုထားေတာ္မႈ၏ ။ ‘ကတိသစၥာ၊ တည္ေသာခါ၀ယ္၊ ၾသဇာေလးနက္၊ ေပၚဆီတက္၍၊ ႏြယ္ျမက္သစ္ပင္၊ ေဆးဖက္၀င္၏’ ဟူ၍လည္း ဖြဲ႔ဆိုၾက၏ ။
သစၥာတရား ထြန္းကားရာေခတ္၌ သစၥာစကားသည္ အလိုရွိရာ ေကာင္းက်ိဳးကို ခ်က္ခ်င္းေပးႏိုင္၏ ။ မုသာ၀ါဒ ထြန္းကားရာ ေခတ္ကာလ၌ သစၥာစကားတို႔လည္း ခ်က္ခ်င္း အစြမ္းမျပႏိုင္ ၊ မုသာ၀ါဒ အကုသိုလ္ တရား တို႔လည္း ခ်က္ခ်င္း အစြမ္းမျပႏိုင္ေတာ့ေပ။
မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကား ေလးအသေခ်ၤနွင့္ ကမၻာတစ္သိန္း ကာလအတြင္း ဘ၀ေပါင္းမ်ား စြာ၌ သစၥာပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ေတာ္မႈခဲ့ေလသည္။
၈-အဓိ႒ာန္ပါရမီ
အဓိ႒ာန္ပါရမီဟူသည္ မည္သည့္ကိစၥ၊ မည္သည့္အေျခအေန၊ မည္သည့္အေႏွာက္အယွက္ အဟန္႔အတား အခက္ အခဲ ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရသည္ျဖစ္ေစ မိမိရည္ရြယ္အပ္သည့္ အလုပ္ကိစၥကို မေရြ႕မရွား မတုန္မလႈပ္ ၾကံ့ၾကံ့ တည္လ်က္ ျပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျဖင့္ျဖစ္သည္။ အဓိ႒ာန္ျပဳရာ၌ ၾကံ့ခ်ိဳကဲ့သို႔ က်င့္ရသည္။ ၾကံ့ခ်ိဳ ဟူသည္ တစ္ေခ်ာင္းတည္းသာရွိ၏ ၊ ႏွစ္ေခ်ာင္းမရွိ။ အဓိ႒ာန္ဟူသည္လည္း အဓိ႒ာန္သည့္အတိုင္း အတည္ သာျဖစ္ရမည္၊ ႏွစ္ခြမရွိရ၊ ႏွစ္မ်ိဳးမရွိ ၊အလုပ္ကိစၥ မျပီးစီးသည္ မရွိရ၊ ျမဲျမဲျမံျမံ ေသေသခ်ာခ်ာ က်င့္ၾကံရမည္ဟု ဆိုလိုသည္။
‘သစၥာဓိ႒ာန္ျပဳၾကပါသည္’ဟု တြဲ၍ သံုးရိုးစဥ္လာ ရွိေနေသာ္လည္း သစၥာႏွင့္အဓိ႒ာန္သည္ အျခားစီျဖစ္သည္။ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ မွန္ကန္ျခင္းသေဘာကို အေျခခံျပဳျပီး လိုအပ္ေသာ အရာကို ေတာင့္ တ ျမြက္ဆို ျခင္းသည္ သစၥာမည္၏ ။ မိမိစိတ္ဆံုးျဖတ္ ရည္မွန္းထားသည့္အတိုင္း ျပီးေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ ရြက္ျခင္းသည္ အဓိ႒ာန္မည္၏ ။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဒါနစေသာ ပါရမီအက်င့္မ်ားကို က်င့္ရာ၌ ၾကိဳတင္အဓိ႒ာန္ျပဳျပီးမွ ထိုအဓိ႒ာန္ ခ်က္အတိုင္း စိတ္ဆံုးျဖတ္ထား သည့္အတိုင္း ကိစၥတစ္ခုကို ျပည့္စံုျပီးေျမာက္ေအာင္ အားထုတ္ေလသည္။
၉-ေမတၱာပါရမီ
သူတပါးတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားျဖစ္ထြန္းမႈကို လိုလားျခင္းသည္ ေမတၱာမည္၏ ။ လင္ခ်စ္ မယားခ်စ္ (တဏွာေပမ)၊ သားခ်စ္ သမီးခ်စ္ (ေဂဟႆိတေပမ) တို႔ကဲ့သို႔ တဏွာေလာဘပါေသာ အခ်စ္မ်ိဳးမဟုတ္။ ေမတၱာတရားသည္ စင္ၾကယ္မြန္ျမတ္ေသာ အေဒါသ သေဘာတရားသာျဖစ္၍ ျဗသၶ၀ိဟာရဟူေသာ အမည္ကိုလည္း ရ၏ ။ ဤ တရားကို ပြားမ်ားေနလွ်င္ ျမတ္ေသာေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ေမတၱာျဖင့္ ေနျခင္းျဖင့္ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းကာလ အတြင္းဘ၀ေပါင္း မ်ားစြာတို႔၌ ေမတၱာပါရမီကို အစြမ္းကုန္ ျဖည့္က်င့္ ေတာ္မႈခဲ့ေလသည္။
၁၀-ဥေပကၡာပါရမီ
ဥေပကၡာ ဟူေသာ စကား၏အဓိပၸာယ္မွာ အညီအမွ်ရႈျခင္းျဖစ္သည္။ဆင္းရဲမႈ ခ်မ္းသာမႈႏွစ္မ်ိဳးတြင္ မည္သည့္ ဘက္ သို႔မွ် တစ္ဘက္သတ္ မလိုက္ဘဲ အညီအမွ် ႐ႈျခင္းျဖစ္သည္။ ဥေပကၡာ ပါရမီသည္ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္း ဟူသည့္ အစြန္းႏွစ္မ်ိဳးသို႔ မကပ္ေရာက္ဘဲ လက္မလိုက္ တည့္မတ္ေသာစိတ္ျဖင့္ ျဖည့္က်င့္ရေသာ ပါရမီ ျဖစ္သည္။
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ မိမိအေပၚ ေရာက္ရွိလာေသာ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ၊ ခ်စ္ျခင္း မုန္းျခင္းမ်ားကို ခ်ိန္ခြင္ လ်ွာသဖြယ္ မေစာင္းမငဲ့ အမွန္တည့္တည့္ ရပ္တည္ျခင္းျဖင့္ ဥေပကၡာပါရမီကို ျဖည့္က်င့္ေတာ္မႈခဲ့ေလသည္။
ပါရမီျဖည့္ပံု
ပါရမီဆယ္ပါး အျပားသံုးဆယ္တို႔ကို ျဖည့္က်င့္ရာ၌ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ပါရမီတစ္ပါးလွ်င္ တစ္ဘ၀ႏႈန္းျဖင့္ ျဖည့္က်င့္သည္မဟုတ္ေပ၊ ျဖစ္ေလရာရာ ဘ၀တိုင္းတို႔၌ ဒါန သီလ ေနကၡမၼ ပညာ ၀ီရနယ စေသာ ပါရမီဆယ္ပါး ကို ရနိုင္သေလာက္ ျဖည့္က်င့္ခဲ့သည္။ တခ်ိဳ႕ေသာဘ၀ တခ်ိဳ႕ေသာကာလတြင္ ပါရမီ ေျမာက္ ျဖည့္က်င့္ခဲ့သလို တခ်ိဳ႕ေသာဘ၀တြင္ ဥပပါရမီေျမာက္၊ တခ်ိဳ႕ေသာဘ၀တြင္ ပရမတၳပါရမီေျမာက္ ျဖည့္ က်င့္ခဲ့သည္။
ဒါန ပါရမီကိုပင္ သူမတူေအာင္ စြန္႔လြတ္ ႏိုင္ခဲ့သျဖင့္ ပၪၥမဟာပရိစၥာဂ (စြန္႔ျခင္းၾကီး ငါးပါး) ဟု ၀ိေသသတပ္၍ အျမတ္တႏိုး ေခၚခဲ့ၾကသည္။ ပါရမီမ်ားကို ျဖည့္က်င့္ရာတြင္ စရိယာ သံုးပါးေခၚ က်င့္စဥ္သံုးပါးကို ျဖည့္ က်င့္ ခဲ့သည္။
- သတၱ၀ါအားလံုး ေကာင္းစားေရး
- မိမိမ်ိဳးႏြယ္တစ္ရပ္လံုး ေကာင္းစားေရး
- သဗၺၫုတၪာဏ္ေတာ္ကို ရရွိေရး -
ဟူေသာ ပဓာနရည္မွန္းခ်က္ၾကီးမ်ား ျပည့္၀ေအာင္ အသက္ကိုပင္ စြန္႔၍ျဖည့္က်င့္ ခဲ့ရေလသည္။
ဤသို႕လွ်င္ သုေမဓာရွင္ရေသ့ ဘ၀ ဗ်ာဒိတ္ရခ်ိန္မွစ၍ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းတိုင္ေအာင္ ဘ၀မ်ား စြာအနစ္နာခံလ်က္ ပါရမီ ဆယ္တန္တို႔ကို က်င့္ၾကံျဖည့္ဆည္း ေတာ္မႈခဲ့သျဖင့္ ေနာက္ဆံုးဘ၀၀ယ္ သဗၺၫုတ ဥာဏ္ေတာ္ၾကီးကို ဆရာမရွိ မိမိကိုယ္ေတာ္တိုင္ ရရွိပိုင္ဆိုင္ေတာ္မႈခဲ့ေလသည္။
စြန္႕ျခင္းၾကီး ငါးပါး
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဒါန စေသာ ပါရမီတရားမ်ားကို ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းကာလ ပတ္လံုး ဘ၀ ဆက္တိုင္း ျဖည့္က်င့္ေတာ္မႈရာ၌ အျခားတပါးသူတို႔ ၾကံေတြးရံုမွ် ၾကက္သီထေလာက္ေအာင္ လြန္စြာ အနစ္နာခံ မႈတို႔ကို ျပဳလုပ္ခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔စြန္လြတ္မႈ အနစ္နာ ခံမႈမ်ားကို ျမင့္ျမတ္ေသာ စိတ္ထားျဖင့္ စြန္႔ လြတ္ျဖည့္က်င့္ ခဲ့သျဖင့္ ပဥၥမဟာပရိစစၥာဂ=စြန္႕ျခင္းၾကီးငါးပါး ဟူ၍ ဂုဏ္ျပဳေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကသည္။ စြန္႔ျခင္းၾကီး ငါးပါး ကိုစြန္႔ကာ သူမတူေအာင္ ျဖည့္က်င့္ၾကိဳးပမ္းခဲ့သည္မွာ သဗၺၫဳတ ဥာဏ္ေတာ္ျမတ္ကို ရရွိ ေရး အတြက္သာ ျဖစ္သည္။ ထိုဥာဏ္ေတာ္ျမတ္ကို ရယူလိုသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာလည္းသတၱ၀ါ အမ်ားကို သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲ အေပါင္းမွ ကယ္တင္ေတာ္မႈလိုေသာ အာသီသဆႏၵ ေၾကာင့္သာ ျဖစ္ေပသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ဤ စြန္႔လြတ္ အနစ္နာခံမႈမ်ားကို မဟာပရိစၥာဂ ျမင့္ျမတ္ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ျမင့္ျမတ္ေသာသူတို႕သာ ျပဳလုပ္ ႏိုင္စြမ္းေသာ ျမင့္မား ခက္ခဲ သည့္ စြန္႕လြတ္ျခင္းၾကီးမ်ားဟု အမည္သမုတ္ခဲ့ၾကေပသည္။ထိုစြန္႔ျခင္းၾကီး ငါးပါးတို႔မွာ -
(၁) ဓနပရိစၥာဂ - ေရႊ ေငြ ဘ႑ာ ရတနာပစၥည္းမ်ားႏွင့္ တိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံထီးနန္း စည္းစိမ္ ကိုစြန္႔လႉ၍ ပါရမီျဖည့္ျခင္း။
(၂) ပုတၱပရိစၥာဂ - သားသမီး ရတနာမ်ားကို စြန္႔လႉ၍ ပါရမီ ျဖည္းျခင္း။
(၃) ဘရိယပရိစၥာဂ - ဇနီးမယားကုိ စြန္႔လႉ၍ ပါရမီျဖည့္ျခင္း။
(၄) အဂၤပရိစၥာဂ - မ်က္စိ နား နွာ ကိုယ္အဂၤါ အစိတ္အပိုင္း တို႔ကို စြန္႔လႉ၍ ပါရမီျဖည့္ျခင္း။
(၅) ဇီ၀ိတပရိစၥာဂ - မိမိအသက္ကိုပင္ ႏွေျမာတြန္႔တိုမႈ အရွိဘဲ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔လႉ အနစ္နာခံကာ ပါရမီျဖည့္က်င့္ျခင္း- တို႕ျဖစ္သည္။
ဓနပရိစၥာဂ
ထိုစြန္႔ျခင္းၾကီး ငါးပါးတို႔သည္ တစ္မ်ိဳးထက္ တစ္မ်ိဳးက ပို၍ ခက္ခဲသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ အပတ္တကုတ္ ေနပူ မိုးရြာ မေရွာင္ ေန႔ညမဟူ ခ်မ္းသာဆင္းရဲမ်ိဳးစံု ဆင္ႏြဲကာ ရွာေဖြထားေသာ ပစၥည္းဥစၥာ ရတနာတို႔ကို ပကတိျဖဴစင္ ၾကည္လင္ေသာ စိတ္ထားျဖင့္ စြန္႔လႉမႈသည္ လူတိုင္းျပဳႏိုင္ေသာ အမႈကိစၥ မဟုတ္ေပ။ မိမိ လက္၀ယ္ ေရာက္ ရွိ ပိုင္ဆိုင္လာေသာ တိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံထီနန္း စည္းစိမ္တို႔ကို စြန္႔လႊတ္လႉဒါန္း ႏိုင္မႈသည္လည္း လြန္ စြာခက္ခဲေသာ ကိစၥမ်ိဳးပင္ ျဖစ္ေပသည္။ သို႔ေသာ္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ တို႔မွာမႈ မိမိပိုင္ဆိုင္ေသာ ထီး နန္း စည္းစိမ္ကိုပင္ လိုခ်င္သူ ေပၚေပါက္လာပါက စိတ္ရင္းျဖဴစင္စြာ ေပးလႉခဲ့ၾကသည္မွာ ဘ၀မ်ားစြာ အၾကိမ္ မ်ားစြာပင္ ျဖစ္ေလသည္။ မဟာသီလ၀ဘုရင္ မင္းၾကီးဘ၀တြင္ မိမိႏိုင္ငံကို လိုခ်င္ေသာ ေကာသလ မင္းၾကီး အား အသာတၾကည္ပင္ ေပးလႉ၍ ပါရမီျဖည့္ခဲ့ေလသည္။
ပုတၱပရိစၥဂ
ဥစၥာပစၥည္း စြန္႔လႉမႈ၊ တိုင္းျပည္ႏိုင္ငံ စြန္႔လႉမ၍မ်ိဳးထက္ သားသမီးမ်ားကို လႉဒါန္းႏိုင္မႈ မွာ ပို၍ ခက္ခဲေပသည္။ အေရထူလြန္ေျမာက္ အေရပါးေဖာက္၍ ရိုးတြင္းခ်ဥ္ဆီ ေရာက္ေအာင္ အသည္းခိုက္မွ် ခ်စ္ခင္ ယုယ ၾကင္နာ ခဲ့ရသည့္ မိမိရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ သားသမီးရတနာတို႔ကို လူတိုင္းခ်စ္ျမတ္ႏိုး ၾကေပသည္။ ဘုရားအ ေလာင္းေတာ္တို႔လည္း လူသားသဘာ၀ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကသည္ပင္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သဗၺၫဳတဥာဏ္ေတာ္ျမတ္ကို ရယူလိုမႈက ပိုမိုျပင္းထန္လွသျဖင့္ ပါရမီျဖည့္ဘက္ သားသမီးတို႔ကို လိုလားသူ အလႉခံ ေပၚေပါက္ပါက လႉဒါန္း ခဲ့ၾကသည္မွာ ဘ၀မ်ားစြာရွိခဲ့သည္။ ေ၀ႆႏၱရာမင္းၾကီး ဘ၀တြင္အလႉခံလာသူ ဇူဇကာပုဏၰားအား သားေတာ္ သမီးေတာ္မ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဇာလီနွင့္ကဏွာဇိန္ တို႔ကို ေပးလႉခဲ့သည္။ ဇူဇကာပုဏၰားက မိမိရင္းေသြးတို႔ကို မိမိမ်က္ေမွာက္မွာပင္ ၾကိဳးႏွင့္တုပ္ တုတ္ႏွင့္ရိုက္ ၾကိမ္းေမာင္း ဆဲဆိုျပီး လိုရာသို႔ေခၚေဆာင္သြားပံုကို ျမင္ ရေသာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ေ၀ႆႏၱရာမင္းအဖို႔ စိတ္မသက္သာ ပင္ပန္းနာက်င္ခဲ့ရသည္။ သို႕ေသာ္လည္း သဗၺၫဳတၪာဏ္ေတာ္ကို လိုလားမႈက ျပင္းျပလွသျဖင့္ သားသမီးတို႔ကို စြန္႔လႉကာ ပါရမီျဖည့္ခဲ့ရပါသည္။
ဘရိယပရိစၥာဂ
ဘရိယပရိစၥာဂမွာ ဇနီးမယားကို စြန္႔လႊတ္လႉဒါန္းမႈျဖစ္သည္။ ဘ၀ၾကင္ေဖာ္အျဖစ္ လက္တြဲ၍ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ မခြဲအတူ ၾကည္ျဖဳျမတ္ႏိုး လွေသာ မိမိ၏ဇနီးကို စြန္႔လႊတ္ျခင္းသည္ကား ၾကီးမားလြန္းလွေသာ စြန္႔ လႊတ္မႈမ်ိဳးျဖစ္သည္။ လူတို႔သဘာ၀အရ မိမိ၏ အိမ္သူသက္ထားကို သူတစ္ပါး ေစ့ေစ့ၾကည့္ေတာင္ ခံ လိုေသာစိတ္မရွိ။ ဘုရားအေလာင္းေတာင္သည္ လူထဲက လူတစ္ဦးသာ ျဖစ္သျဖင့္ မိမိဇနီးကို ခ်စ္ ခင္ လွ သည္။ သုိ႕ေသာ္လည္း ပါရမီမ်ိဳးေစ့ဟူသမွ် အနည္းငယ္မွ် အက်န္ရေအာင္ ျဖည့္က်င့္ေနေသာ ဘုရား အေလာင္းေတာ္အဖို႔ သဗၺၫဳတဥာဏ္ေတာ္ျမတ္ကို ရရွိေရးသည္သာ ပဓာနျဖစ္သျဖင့္ ခ်စ္လွစြာေသာ ဇနီးမယားတို႔ကို စြန္႔လႊတ္ လႉဒါန္းခဲ့သည့္ အၾကိမ္ေပါင္းမွာ မ်ားလွေခ်ျပီ။ ေ၀ႆႏၱရာမင္းျမတ္သည္ မဒၵီမိဖုရားကို ပုဏၰားအို အေယာင္ေဆာင္လာသူ သိၾကားမင္းအား တြန္႔တို ဆုတ္နစ္မႈမရွိ လႉဒါန္းခဲ့သည္။
အဂၤပရိစၥာဂ
အထက္ပါ စြန္႔ျခင္းၾကီးသံုးမ်ိဳးမွာ ျပဳလုပ္ရန္ လြန္စြာခဲယဥ္းလွပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း မိမိကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ မစပ္ေသာ ျပင္ပအရာ မ်ားသာျဖစ္၍ လႉႏိုင္ေကာင္း လႉႏိုင္ဦးမည္။ မိမိကိုယ္ခႏၶာ အစိတ္အပိုင္းတို႔ကို တစ္ပိုင္းစီ ျဖဳတ္ျဖတ္၍ စြန္႔လႊတ္လႉဒါန္းမႈမွာ ပို၍ ခက္ခဲလွပါ သည္။ လူတိုင္းလူတိုင္းပင္ မိမိကိုယ္ခႏၶာ အားအင္ျပည့္၀ လွပေစရန္ စီမံအားထုတ္ျမဲ ျဖစ္သည္။ လူတိုင္းပင္ မိမိတို႔ ကိုယ္ခႏၶာကို တြယ္တာ ျမတ္ႏိုးၾကျမဲ ျဖစ္သည္။ ဘ၀တစ္သက္တာတြင္ အတြယ္တာဆံုး အျမတ္ႏိုးဆံုးအရာသည္ မိမိတို႔ကိုယ္ခႏၶာ ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုမွ် ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးလွပါေသာ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးမွ မ်က္စိကို ထုတ္၍ လႉျခင္း၊ နားကိုျဖတ္၍ လႉျခင္း၊ ေျခလက္အဂၤါျဖတ္၍ လႉျခင္းမ်ိဳးကား မိမိစြန္႔လႊတ္မႈေၾကာင့္ တစ္ဖက္သား အက်ိဳးရွိမည္ဆိုလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ အျခားသူတစ္ဦးဦးက မိမိခႏၶာကိုယ္ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုခုကို လိုခ်င္ပါသည္ဟု အလႉခံလာလွ်င္ျဖစ္ေစ နွေျမာတြန္႔တို ျခင္းမရွိ၊ ေၾကာက္စိတ္မ၀င္၊ ရႊင္ၾကည္ ၀မ္းေျမာက္စြာ လႉဒါန္းခဲ့သည္မွာ ဘ၀မ်ားစြာပင္ ရွိခဲ့ျပီ။ သဗၺဳၫဳတဥာဏ္ေတာ္ကိုသာ ရမည္ဆိုပါက စြန္႔လႊတ္မည္သာျဖစ္သည္။ အေလာင္းေတာ္ သိ၀ိမင္းဘ၀ တြင္မ်က္စိႏွစ္ကြင္းကိုထုတ္၍ လႉဒါန္းခဲ့သည္။ အေလာင္းေတာ္ေမ်ာက္မင္း ဘ၀တြင္ မိမိခါးတြင္ ႏြယ္ၾကိဳးခ်ည္၍ ေမ်ာက္အေပါင္းကို ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေစကာ ကိုယ္ခႏၶာကို စြန္႔လႊတ္၍ ပါရမီျဖည့္ခဲ့သည္။
ဇီ၀ိတပရိစၥာဂ
စြန္႔ျခင္းၾကီးငါးပါးတြင္ အခက္ခဲဆံုးကား အသက္ကို စြန္႔လႊတ္၍ ပါရမီျဖည့္မႈ ဇီ၀ိတပရိစၥာဂ ပင္ျဖစ္သည္။ ျပင္ပဥစၥာ သားသမီး ဇနီးမယားတို႕ကို စြန္႔လႊတ္စဥ္ အခါတုန္းက‘‘မိမိကိုယ္တိုင္ မဟုတ္၍ စြန္႔လႉႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘုရားအေလာင္းေတာ္တို႔သည္ မိမိ သဗၺၫဳဥာဏ္ ရရွိေရး အတြက္ မိမိကို မွီခို အားထားေနၾကသည့္ သားသမီး ဇနီးမယားတို႔ကို ရက္ရက္ေရာေရာ စြန္႔လႉခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႔ စြန္႔လႊတ္မႈကို မိမိကိုယ္က်ိဳးအတြက္ ျပဳလုပ္သည္’’ ဟုထင္ျမင္ေကာင္း ထင္ျမင္စရာရွိေသာ္လည္း မိမိ၏ ကိုယ္ခႏၶာ အသက္ကိုပင္ ျမက္တစ္ပင္မွ် ပမာမထား စြန္႔လႊတ္စြန္႔စား သည္ကို ၾကည့္လွ်င္ ထိုထင္ျမင္မႈမ်ား ယုတၱိမရွိေၾကာင္း သိသာလွ၏ ။ အေလာင္းေတာ္ျမတ္တို႔၏ စိတ္အစဥ္၀ယ္ တြယ္ကပ္ စြဲလမ္းေနသည့္အရာမွာ ဘုရားျဖစ္ေရးပင္ျဖစ္သည္။ သဗၺၫဳတ ဥာဏ္ေတာ္ကို ရရွိရန္သာ ျဖစ္သည္။
သသပ႑ိတ ယုန္ပညာရွိဘ၀တြင္ မိမိအသားကို အလႉခံလာေသာ ပုဏၰားအို (သိၾကားမင္း)အတြက္ မီးပံုၾကီးထဲ ခုန္ဆင္းကာ အသက္စြန္႔လႉဒါန္းခဲ့သည္။ နိေျဂာဓသမင္ ဘ၀တြင္ သားသည္အေမ သမင္မတစ္ေကာင္ အတြက္ မိမိအသက္ကို စြန္႔၍ လႉဒါန္းခဲ့သည္။ အသက္ႏွင့္ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္း တို႔ကို စြန္႔လႊတ္၍ ပါရမီျဖည့္ပံုကို ဆိုရလွ်င္ ေကာင္းကင္ျပင္ရွိ ၾကယ္အေရအတြက္မွ်မက မ်က္စိမ်ားကို လႉဒါန္းခဲ့သည္။ မဟာသမုဒၵရာ ေရျပင္မက ေသြးမ်ားကို လႉဒါန္းခဲ့သည္။ မဟာပထ၀ီ ေျမျပင္မက အသားခႏၶာတို႔ကို လႉဒါန္းခဲ့သည္။ ထိုမွ် ၾကီးက်ယ္မ်ားျပားစြာ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာ ခံမႈမ်ားမွာ သဗၺၫဳတ ၪာဏ္ေတာ္အတြက္သာ ျဖစ္ေခ်သည္။
သဗၺၫဳတဥာဏ္ကိုုသာ ရရွိမည္ဆိုလွ်င္ မည္သည့္အရာကို စြန္႔ရစြန္႔ရ၊ စြန္႔ လႊတ္မည္ သာ ျဖစ္ ေပ သည္။ သဗၺ ၫဳတ ဥာဏ္ရမွသာ မိမိကယ္မလိုေသာ သတၱ၀ါတို႔ကို အထြတ္အထိပ္ ကယ္ႏိုင္မည္မဟုတ္ပါလား။ ဤသုိ႔လွ်င္ သဗၺၫဳတဥာဏ္ေတာ္ကို ရရွိေရးအတြက္ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ စြန္႔ျခင္းၾကီးငါးပါးကိုလည္း စြန္႔ လႉခဲ့ရေလသည္။
စရိယာ သံုးပါး
ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဘ၀မ်ားစြာ ပါရမီတို႔ကို ျဖည့္က်င့္ရာ၌ က်င့္စဥ္ၾကီးသံုး
ခ်က္ကို ဦးထိပ္ထား၍ က်င့္ေတာင္ခဲ့သည္။ ထိုက်င့္ေဆာင္ခ်က္ ၾကီးသံုးမ်ိဳးကို ‘စရိယာ ၃- ပါး’ ဟူ၍ ေခၚၾက သည္။ ထို စရိယာ ၃ - မ်ိဳးမွာ
(၁) ေလာကတၳစရိယာ - ေလာကလူသား ကမၻာသူ ကမၻာသား သတၱ၀ါ အမ်ား ေကာင္းစားခ်မ္း သာေရး အတြက္က်င့္စဥ္၊
(၂) ဉာတတၳစရိယာ - မိမိ၏ ႏိုင္ငံႏွင့္ လူမ်ိဳး ေကာင္းစား ခ်မ္းသာေရး အတြက္ က်င့္စဥ္၊
(၃) ဗုဒၶတၳစရိယာ - သတၱ၀ါအမ်ားကို သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမ် ကယ္တင္ႏိုင္ေသာ သဗၺၫဳတ ဘုရားျဖစ္ေရးအတြက္ က်င့္စဥ္တို႔ျဖစ္ၾကသည္။ ဘုရား အေလာင္းေတာ္သည္ ဘ၀တိုင္းဘ၀တိုင္း ပါရမီျဖည့္က်င့္တိုင္း ဤက်င့္စဥ္ၾကီး သံုးရပ္ကို ဦးထိပ္ထားခဲ့ေလသည္။
ေလာကတၳစရိယာ
ေလာကတၳစရိယာ အရ လူ႔ေလာကအပါအ၀င္ သတၱေလာကၾကီး တရပ္လံုး တိုးတက္
ေကာင္းစားေရးအတြက္ အျမဲက်င့္ေဆာင္ခဲ့သည္။
ေရွးအခါက အဂၤတိမင္းၾကီးသည္ မိစၦာအယူရွိသူ ျဗာဟၶဏတို႔၏ ၀ါဒကို မွားယြင္းစြာ လိုက္နာျပီး သူ႔အသက္သတ္မႈ၊ သူ႔ဥစၥာခိုးမႈ၊ သူတပါးသားမယားကို ေစာ္ကားက်ဴးလြန္မႈ၊ မုသားေျမာမႈ၊ အရက္ေသစာ ေသာက္စားမႈတို႔ကို ျပဳလုပ္ေနသည္။ တစ္တိုင္းျပည္လံုး ငါးပါးသီလ မေစာင့္ထိန္းၾကဘဲ အက်င့္တရား ပ်က္ျပားေနၾကသည္။ သမီးေတာ္ ရုစာမင္းသမီး
က ေဟာျပေသာ္လည္း မလိုက္နာၾကေပ။ သမီးေတာ္၏ အဓိဠာန္ျပဳမႈေၾကာင့္ ဘုရားအ ေလာင္းေတာ္နာရဒရေသ့ ေကာင္းကင္မွၾကြေရာက္ တန္ခိုးျပ၍ တရားေဟာေတာ္မႈမွ အဂၤတိမင္းၾကီး ႏွင့္တကြ တစ္တိုင္းျပည္လံုး ငါးပါးသီလ ေစာင့္ထိန္းၾကသည္။ ဤသုိ႔လွ်င္ လူအမ်ား ေကာင္းစားေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မႈခဲ့ေလသည္။
ဉာတတၳစရိယာ
ဉာတတၳစရိယာ အရ ဘုရားေလာင္းသည္ မိမိအမ်ိဳးသားတို႔ ေကာင္းစားေရးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပံုကို ဘုရားအေလာင္း က်ီးမင္းဘ၀ တြင္လည္းေတြ႔ျမင္ႏိုင္သည္။ ပုေရာ ဟိတ္ ပုဏၰားတစ္ဦးသည္ ညီလာခံ၀င္လာစဥ္ က်ီးတစ္ေကာင္က မစင္စြန္႔ခ်ခဲ့သျဖင့္ က်ီးတို႔ကို ရြံမုန္းစိတ္နာျပီး က်ီးမ်ိဳးျပဳတ္ေစရန္ ၾကံခဲ့ဖူးသည္။ ဘုရင့္ဆင္မ်ား၏ မီးေလာင္ ဒဏ္ရာ အနာကို ‘က်ီးကန္အဆီျဖင့္ သုတ္လိမ္းမွ ေပ်ာက္ကင္းပါမည္’ ဟုလက္စားေခ် လိုေသာစိတ္ ျဖင့္ မဟုတ္မမွန္ သံေတာ္ဦးတင္ခဲ့သည္။ ဘုရင္လည္း က်ီးကန္းဟူသမွ် ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ ခိုင္းသည္။
ဘုရားအေလာင္းက်ီးမင္းသည္ မိမိအသက္ကို စြန္႔၍ ဘုရင့္ထံ အေရာက္၀င္ကာ က်ီးတို႔မွာ အဆီမရွိေၾကာင္း တင္ျပေလွ်ာက္ထားခဲ့သည္။ ထိုသို႔ အသက္စြန္႔၍ မိမိအမ်ိဳးက်ီးကန္း မ်ားအတြက္ ေဆာင္ရြက္မႈေၾကာင့္ က်ီးကန္းေလာက မ်ိဳးျပဳတ္ေရးေဆာင္ ရြက္ခ်က္ ရပ္ဆို္င္းသြားရသည္။ ဤသို႔လွ်င္ မိမိအမ်ိဳးသား ေကာင္းစားေရးအတြက္ ဘ၀အဆက္ဆက္ ၾကိဳးပမ္းက်င့္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မႈေသာအခါကား ေျပာဖြယ္ရာ
မရွိ၊ ေရာဟိနီျမစ္ေရခြဲေ၀မႈႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္တို႕ စစ္မက္ခင္းကာလက္နက္ ျဖင့္ေျဖရွင္းၾကမည္ ရွိေသာအခါ ေကာင္းကင္မွ ၾကြသြားေတာ္မႈျပီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးတရား ေဟာၾကားေတာ္မႈရာ သာကီ၀င္ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ား အားလံုး အသက္ေဘးမွ လြတ္ကာ ခ်မ္းသာရာ ရခဲ့ၾကသည္။
ဗုဒၶတၳစရိယာ
ဗုဒၶတၳစရိယာ အရ ဘုရားျဖစ္ေရးက်င့္ေဆာင္ မႈမွာအထူး ေျပာရန္မလို၊ ဘုရား အေလာင္းေတာ္သည ဤရည္မွန္းခ်က္ေၾကာင့္ပင္ ဘ၀မ်ားစြာ ပါရမီျဖည့္ခဲ့သည္။ စြန႔္ျခင္းၾကီး
ငါးပါး ျဖည့္က်င့္ခဲ့သည္။ ထိုက်င့္ၾကံမႈ မွန္သမွ်၏ ပဓာနရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ဘုရားျဖစ္ေရးပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုရည္ရြယ္ခ်က္ ျပီးေျမာက္၍ ဘုရားအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မႈေသာအခါ လူ နတ္ ျဗဟၼာ သတၱ၀ါအမ်ား၏ အက်ိဳးစီးပြား ခ်မ္းသားေရးကိုသာ ၄၅-၀ါ ကာလပတ္လံုး မရပ္မနား ၾကိဳးစားေဆာင္ရြက္ေတာ္ မႈခဲ့ေလသည္။
ဤသည္မွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္၏ က်င့္စဥ္ စရိယာၾကီးသံုးပါးပင္ ျဖစ္ေပသည္။
0 comments:
Post a Comment