ေရွးလြန္ေလျပီးေသာအခါ ဘုရားေလာင္းေတာ္သည္ ဗာရာဏသီျပည္၌ ပုရာဟိတ္ ပုဏၰာၾကီး၏ သားေတာ္ ျဖစ္ေလသည္။ ေ၀လာမ သာတို႕သားဟု အမည္မွည္႕ၾကသည္။ (၁၆)ႏွစ္ အရြယ္ရွိေသာအခါ ဗာရာဏသီမင္း၏ သားေတာ္ႏွင့္ အတူ ပညာသင္ယူရန္ တကၠသိုလ္ျပည္သို႕ သြားခဲ့သည္။ ဘုရားေလာင္းေတာ္သည္ ဆရာသင္ျပ သည့္အတိုင္း အတတ္ပညာ မ်ားကို သင္ယူ ႏိုင္သျဖင့္ ဆရာၾကီး၏ အားကိုးရေသာ တပည့္ၾကီး ျဖစ္လာသည္။
ေနာင္အခါ ေ၀လာမလုလင္သည္ ဗာရာဏသီသို႕ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဗာရာဏသီ မင္းသားကို မင္းအျဖစ္ အဘိသိက္သြန္းျပီး ေ၀လာမ လုလင္ ကို ပုေရာဟိတ္ရာထူး ေပးသည္။ တေန႔ေသာ္ ေ၀လာမပုဏၰာၾကီးသည္ ေဆြခုနစ္ဆက္၊ မ်ိဳးခုနစ္ဆက္ပိုင္ စုေဆာင္း ထား ခဲ့ေသာ ရတနာ ခုနစ္ပါးျဖင့္ ျပည့္ေနသည့္ တိုက္ခန္းတို႔ကို ဖြင့္လွစ္ ၾကည္႐ႈျပီးလွ်င္ ဇမၺဴဒိပ္ တကၽြန္းလံုး တုန္လႈပ္သြားေစမည့္ အလွႈ ဒါနၾကီးကို ျပဳရမႈေကာင္းေလစြ ဟု ၾကံစည္မိ ေလသည္။
ထိုအေၾကာင္းကို ဗာရာဏသီမင္းအား ေလွ်ာက္ထားျပီး ဂဂၤါ ျမစ္ကမ္းပါး၌ မ်ားျပား လွေသာ ဖိုခေနာက္ဆိုင္ အတန္းၾကီးကို ျပဳလုပ္၍ ေထာပတ္၊ ပ်ားရည္၊ ဆန္၊ ဆီ စသည္တို႔ ထားရန္ ဘ႑ က်ီ ၾက ေဆာက္လုပ္ေစျပီး ‘‘ယေန႔မွစ၍ ေ၀လာမ ပုဏၰာၾကီး၏ အလွႈ ဒါနပြဲသို႔ လာေရာက္ စားေသာက္ ယူငင္ ၾကကုန္ေလာ့’’ ဟု စည္ လွည့္လည္ ေစသည္။ ထို႕ေနာက္ ေ၀လာမ ပုဏၰာၾကီးသည္ အ၀တ္တန္ဆာ ရတနာ မ်ားကို ျပည့္စံုစြာ ဆင္ယင္လ်က္ ေရႊကရားကို ယူကာ ‘‘ဤေလာက၌ ကၽြႏု္ပ္၏ အလွႈကို ခံယူထိုက္ေသာ ျမတ္ေသာ အလွႈခံ ပုဂၢိဳလ္ တို႔ ရွိပါက ကရားထဲမွ ေရသည္ ေျမေပၚသို႔ က်ပါေစ၊ အကယ္၍ အရွိပါက မက်ပါေစႏွင့္ ’’ ဟု အဓိဌာန္၍ ကရားကို ေမွာက္သြန္ လိုက္သည္။ ကရားထဲမွ ေရ ထြက္က် မလာေပ။
ထိုအခါ ဘုရားေလာင္းသည္ ‘‘ ဤဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းသည္ အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္ခဲ့ေလျပီ၊ ငါ၏ အလွႈကို ခံယူႏိုင္ေသာ ျမတ္ေသာ အလွႈခံပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မရွိေပ’’ ဟု သိရွိျပီးေနာက္ စိတ္မခ်မ္းသာမႈ မျဖစ္ေစဘဲ ‘‘ မိမိအလွႈရွင္ဘက္မွ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ပါမူ ဤကရားမွ ေရသည္ ထြက္၍ေျမျပင္၌ တည္ပါေစသား ’’ ဟု ၾကံစည္စိတ္ကူးလ်က္ ကရားကို သြန္ခ်လိုက္ရာ ေရထြက္က်၍ ေျမ၌ တည္ေလ၏ ။ ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ယာဂု ေသာက္ခ်ိန္၌ ယာဂု အလွႈ၊ ခဲဖြယ္စားခ်န္၌ ခဲဖြယ္အလွႈ၊ ထမင္းစားခ်ိန္၌ ထမင္းအလွႈတို႔ကို ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း ေပးလွႈေလ၏ ။
ထိုဒါန အလွႈပြဲ၌ ဤအရာသည္ ရွိသည္၊ ဤအရာ မရွိဟု ဆိုဖြယ္မရွိေစရန္ ျပည့္စံု ေအာင္စီစဥ္ထား၏ ။ ဤအခ်ိန္၌သာ ရႏို္င္သည္၊ ထိုအခ်ိ္န္၌ မရႏို္င္ဟု အခ်ိန္ကန္႔သတ္ ခ်က္မရွိ၊ အခ်ိန္ျပည့္ စီစဥ္ထား၏ ။
ေငြအျပည့္ ထည့္ထားေသာ ေရႊခြက္၊ ေရႊအျပည့္ ထည့္ထားေသာ ေငြခြက္၊ ေငြအျပည့္ ထည့္ထားေသာ ေၾကးခြက္ ေပါင္း(၈၄၀၀၀) စီကို လည္းေကာင္း၊ ေရႊထည္တန္ဆာ ဆင္ထားေသာ ဆင္ေပါင္း (၈၄၀၀၀) ၊ ျခေသၤ့ေရ က်ားေရ သစ္ေရ တို႔ျဖင့္ တန္ဆာ ဆင္ ထားေသာ ရထားေပါင္း (၈၄၀၀၀)၊ ႏို႔ထြက္ အလြန္ေကာင္းေသာ ႏို႔စား ႏြားမေပါင္း (၈၄၀၀၀)၊ ပတၱျမား ပုလဲ စသည့္ ရတနာ မ်ားျဖင့္ တန္ဆာ ဆင္ထားေသာ အမ်ိဳးသမီးေပါင္း (၈၄၀၀၀)၊ သားသမင္ရုပ္ တို႔ျဖင့္ တန္ဆာ ဆင္ထားေသာ ပလႅင္ေပါင္း (၈၄၀၀၀)၊ ေခါမတုိင္းျဖစ္ အလြန္ ႏူးညံေသာ ခ်ည္ထည္ ကမၺလာ ထည္ေပါင္း ကုေဋေပါင္း မ်ားစြာတို႔ကို လည္းေကာင္း ေပးလွႈခဲ့သည္။ စားဖြယ္ ေသာက္ဖြယ္ မ်ားမွာမႈ အလို ရွိသူတိုင္း အလိုရွိသေလာက္ ယူငင္ သံုးစြဲႏိုင္ရန္ စီစဥ္ လွႈဒါန္းသည္၊ ထမင္းရည္ ေခ်ာင္းစီး အလွႈၾကီးကို ေပးလွႈခဲ့သည္။
ထိုသို႔ အလြန္ၾကီး က်ယ္မ်ားျပားသည့္ အလွႈ ဒါနပြဲၾကီး ျပဳလုပ္ေသာလည္း ျမတ္ေသာ အလွႈကို ခံယူထိုက္ေသာ အလွႈခ ံပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ် မပါရွိေပ။ အလွႈခံပုဂၢိဳလ္ အားလံုးတို႔မွာ ငါးပါး သီလကိုပင္ မေစာင့္ထိန္း ၾကသည့္ သီလမရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ ခ်ည္းသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေ၀လာမ ပုဏၰာၾကီး၏ ဒါနသည္ သာသနာပ အလွႈဒါန ျဖစ္၍ ၾကီးမားေသာ အက်ိုဳးေပးမႈ မျဖစ္ေပ။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ အက်ိဳးၾကီေသာ ဒါနႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေအာက္ပါအတိုင္း ေဟာျပေတာ္မႈ ခဲ့သည္ -
ေ၀လာမ ပုဏၰာၾကီး၏ ထမင္းရည္ ေခ်ာင္းစီး ရာသက္ပန္ အလွႈၾကီးထက္ ေသာတပန္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးအား ဆြမ္းတစ္နပ္ လွႈဒါန္း ရျခင္းက ပို၍ အက်ိဳးၾကီး၏ ။ ေသာတပန္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ရာ အား လွႈဒါန္း ရျခင္းထက္ သကဒါဂါမ္ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးအား လွႈဒါန္း ရျခင္းက ပို၍ အက်ိဳးၾကီး၏ ။
ဤသို႔လွ်င္ ေလာက၌ လူတို႔သည္ အလွႈဒါန အမ်ိဳးမ်ိဳးကို လူမ်ိဳးအလိုက္ ဘာသာ အလိုက္ ျပဳလုပ္လ်က္ရွိၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာ မွတပါး အျခားေသာ သူတို႔၏ ဒါနမွာ ေလာကီေရး ကို ေရွး႐ႈေသာ ဒါနမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဤဘ၀ ၾကီးပြားေရး တိုးတက္ေရး ျပည့္စံုေရး အတြက္သာ အဓိက ရည္ရြယ္ေသာ ဒါနမ်ိဳးသာ ျဖစ္ၾကသည္။ အမွန္မွာ ဒါန တရားသည္ ပစၥကၡတမလြန္ သံသရာ တေလွ်ာက္ ၾကီးမား ေသာ အက်ိဳးကို ေပးႏိုင္သည့္ တရား ျဖစ္သည္။ ဒါနကို ျပဳေသာအခါ ေစတနာ သံုးတန္ ျပည့္၀စြာ ျပဳလုပ္ လွႈဒါန္းျခင္း၊ ကံ,ကံ ၏အက်ိဳး ကို သိျမင္ ယံုၾကည္မႈ ကမၼႆကတာဉာဏ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ လွႈဒါန္းျခင္း၊ သာသနာေတာ္ ပြင့္ထြန္းခိုက္မွာသာ လွႈဒါန္းခြင့္ရသည့္ ဘုရား၊ တရား ၊ သံဃာ ရတနာ ျမတ္သံုးပါး တို႔အား လွႈဒါန္း ရျခင္းတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံု ညီညြတ္မွသာ ၾကီးမားေသာ အက်ိဳးကို ရရွိမည္ျဖစ္သည္။
သို႔ျဖစ္၍ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔သည္ သာသနာေတာ္တြင္း အလွႈဒါနမ်ားကို နည္းစနစ္မွန္ ကန္စြာ လွႈဒါန္းျခင္းျဖင့္ ဘ၀သံသရာ ေကာင္းမြန္ ေသာ ရိကၡာထုပ္ကို ျဖည့္ဆည္း သင့္ ၾကေပသည္။
ေနာင္အခါ ေ၀လာမလုလင္သည္ ဗာရာဏသီသို႕ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဗာရာဏသီ မင္းသားကို မင္းအျဖစ္ အဘိသိက္သြန္းျပီး ေ၀လာမ လုလင္ ကို ပုေရာဟိတ္ရာထူး ေပးသည္။ တေန႔ေသာ္ ေ၀လာမပုဏၰာၾကီးသည္ ေဆြခုနစ္ဆက္၊ မ်ိဳးခုနစ္ဆက္ပိုင္ စုေဆာင္း ထား ခဲ့ေသာ ရတနာ ခုနစ္ပါးျဖင့္ ျပည့္ေနသည့္ တိုက္ခန္းတို႔ကို ဖြင့္လွစ္ ၾကည္႐ႈျပီးလွ်င္ ဇမၺဴဒိပ္ တကၽြန္းလံုး တုန္လႈပ္သြားေစမည့္ အလွႈ ဒါနၾကီးကို ျပဳရမႈေကာင္းေလစြ ဟု ၾကံစည္မိ ေလသည္။
ထိုအေၾကာင္းကို ဗာရာဏသီမင္းအား ေလွ်ာက္ထားျပီး ဂဂၤါ ျမစ္ကမ္းပါး၌ မ်ားျပား လွေသာ ဖိုခေနာက္ဆိုင္ အတန္းၾကီးကို ျပဳလုပ္၍ ေထာပတ္၊ ပ်ားရည္၊ ဆန္၊ ဆီ စသည္တို႔ ထားရန္ ဘ႑ က်ီ ၾက ေဆာက္လုပ္ေစျပီး ‘‘ယေန႔မွစ၍ ေ၀လာမ ပုဏၰာၾကီး၏ အလွႈ ဒါနပြဲသို႔ လာေရာက္ စားေသာက္ ယူငင္ ၾကကုန္ေလာ့’’ ဟု စည္ လွည့္လည္ ေစသည္။ ထို႕ေနာက္ ေ၀လာမ ပုဏၰာၾကီးသည္ အ၀တ္တန္ဆာ ရတနာ မ်ားကို ျပည့္စံုစြာ ဆင္ယင္လ်က္ ေရႊကရားကို ယူကာ ‘‘ဤေလာက၌ ကၽြႏု္ပ္၏ အလွႈကို ခံယူထိုက္ေသာ ျမတ္ေသာ အလွႈခံ ပုဂၢိဳလ္ တို႔ ရွိပါက ကရားထဲမွ ေရသည္ ေျမေပၚသို႔ က်ပါေစ၊ အကယ္၍ အရွိပါက မက်ပါေစႏွင့္ ’’ ဟု အဓိဌာန္၍ ကရားကို ေမွာက္သြန္ လိုက္သည္။ ကရားထဲမွ ေရ ထြက္က် မလာေပ။
ထိုအခါ ဘုရားေလာင္းသည္ ‘‘ ဤဇမၺဴဒိပ္ကၽြန္းသည္ အခ်ည္းႏွီး ျဖစ္ခဲ့ေလျပီ၊ ငါ၏ အလွႈကို ခံယူႏိုင္ေသာ ျမတ္ေသာ အလွႈခံပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် မရွိေပ’’ ဟု သိရွိျပီးေနာက္ စိတ္မခ်မ္းသာမႈ မျဖစ္ေစဘဲ ‘‘ မိမိအလွႈရွင္ဘက္မွ သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ပါမူ ဤကရားမွ ေရသည္ ထြက္၍ေျမျပင္၌ တည္ပါေစသား ’’ ဟု ၾကံစည္စိတ္ကူးလ်က္ ကရားကို သြန္ခ်လိုက္ရာ ေရထြက္က်၍ ေျမ၌ တည္ေလ၏ ။ ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ ယာဂု ေသာက္ခ်ိန္၌ ယာဂု အလွႈ၊ ခဲဖြယ္စားခ်န္၌ ခဲဖြယ္အလွႈ၊ ထမင္းစားခ်ိန္၌ ထမင္းအလွႈတို႔ကို ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း ေပးလွႈေလ၏ ။
ထိုဒါန အလွႈပြဲ၌ ဤအရာသည္ ရွိသည္၊ ဤအရာ မရွိဟု ဆိုဖြယ္မရွိေစရန္ ျပည့္စံု ေအာင္စီစဥ္ထား၏ ။ ဤအခ်ိန္၌သာ ရႏို္င္သည္၊ ထိုအခ်ိ္န္၌ မရႏို္င္ဟု အခ်ိန္ကန္႔သတ္ ခ်က္မရွိ၊ အခ်ိန္ျပည့္ စီစဥ္ထား၏ ။
ေငြအျပည့္ ထည့္ထားေသာ ေရႊခြက္၊ ေရႊအျပည့္ ထည့္ထားေသာ ေငြခြက္၊ ေငြအျပည့္ ထည့္ထားေသာ ေၾကးခြက္ ေပါင္း(၈၄၀၀၀) စီကို လည္းေကာင္း၊ ေရႊထည္တန္ဆာ ဆင္ထားေသာ ဆင္ေပါင္း (၈၄၀၀၀) ၊ ျခေသၤ့ေရ က်ားေရ သစ္ေရ တို႔ျဖင့္ တန္ဆာ ဆင္ ထားေသာ ရထားေပါင္း (၈၄၀၀၀)၊ ႏို႔ထြက္ အလြန္ေကာင္းေသာ ႏို႔စား ႏြားမေပါင္း (၈၄၀၀၀)၊ ပတၱျမား ပုလဲ စသည့္ ရတနာ မ်ားျဖင့္ တန္ဆာ ဆင္ထားေသာ အမ်ိဳးသမီးေပါင္း (၈၄၀၀၀)၊ သားသမင္ရုပ္ တို႔ျဖင့္ တန္ဆာ ဆင္ထားေသာ ပလႅင္ေပါင္း (၈၄၀၀၀)၊ ေခါမတုိင္းျဖစ္ အလြန္ ႏူးညံေသာ ခ်ည္ထည္ ကမၺလာ ထည္ေပါင္း ကုေဋေပါင္း မ်ားစြာတို႔ကို လည္းေကာင္း ေပးလွႈခဲ့သည္။ စားဖြယ္ ေသာက္ဖြယ္ မ်ားမွာမႈ အလို ရွိသူတိုင္း အလိုရွိသေလာက္ ယူငင္ သံုးစြဲႏိုင္ရန္ စီစဥ္ လွႈဒါန္းသည္၊ ထမင္းရည္ ေခ်ာင္းစီး အလွႈၾကီးကို ေပးလွႈခဲ့သည္။
ထိုသို႔ အလြန္ၾကီး က်ယ္မ်ားျပားသည့္ အလွႈ ဒါနပြဲၾကီး ျပဳလုပ္ေသာလည္း ျမတ္ေသာ အလွႈကို ခံယူထိုက္ေသာ အလွႈခ ံပုဂၢိဳလ္တစ္ဦး တစ္ေယာက္မွ် မပါရွိေပ။ အလွႈခံပုဂၢိဳလ္ အားလံုးတို႔မွာ ငါးပါး သီလကိုပင္ မေစာင့္ထိန္း ၾကသည့္ သီလမရွိေသာ ပုဂၢိဳလ္ ခ်ည္းသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေ၀လာမ ပုဏၰာၾကီး၏ ဒါနသည္ သာသနာပ အလွႈဒါန ျဖစ္၍ ၾကီးမားေသာ အက်ိုဳးေပးမႈ မျဖစ္ေပ။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ အက်ိဳးၾကီေသာ ဒါနႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေအာက္ပါအတိုင္း ေဟာျပေတာ္မႈ ခဲ့သည္ -
ေ၀လာမ ပုဏၰာၾကီး၏ ထမင္းရည္ ေခ်ာင္းစီး ရာသက္ပန္ အလွႈၾကီးထက္ ေသာတပန္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးအား ဆြမ္းတစ္နပ္ လွႈဒါန္း ရျခင္းက ပို၍ အက်ိဳးၾကီး၏ ။ ေသာတပန္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ရာ အား လွႈဒါန္း ရျခင္းထက္ သကဒါဂါမ္ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးအား လွႈဒါန္း ရျခင္းက ပို၍ အက်ိဳးၾကီး၏ ။
ဤသို႔လွ်င္ ေလာက၌ လူတို႔သည္ အလွႈဒါန အမ်ိဳးမ်ိဳးကို လူမ်ိဳးအလိုက္ ဘာသာ အလိုက္ ျပဳလုပ္လ်က္ရွိၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာ မွတပါး အျခားေသာ သူတို႔၏ ဒါနမွာ ေလာကီေရး ကို ေရွး႐ႈေသာ ဒါနမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ ဤဘ၀ ၾကီးပြားေရး တိုးတက္ေရး ျပည့္စံုေရး အတြက္သာ အဓိက ရည္ရြယ္ေသာ ဒါနမ်ိဳးသာ ျဖစ္ၾကသည္။ အမွန္မွာ ဒါန တရားသည္ ပစၥကၡတမလြန္ သံသရာ တေလွ်ာက္ ၾကီးမား ေသာ အက်ိဳးကို ေပးႏိုင္သည့္ တရား ျဖစ္သည္။ ဒါနကို ျပဳေသာအခါ ေစတနာ သံုးတန္ ျပည့္၀စြာ ျပဳလုပ္ လွႈဒါန္းျခင္း၊ ကံ,ကံ ၏အက်ိဳး ကို သိျမင္ ယံုၾကည္မႈ ကမၼႆကတာဉာဏ္ျဖင့္ ျပဳလုပ္ လွႈဒါန္းျခင္း၊ သာသနာေတာ္ ပြင့္ထြန္းခိုက္မွာသာ လွႈဒါန္းခြင့္ရသည့္ ဘုရား၊ တရား ၊ သံဃာ ရတနာ ျမတ္သံုးပါး တို႔အား လွႈဒါန္း ရျခင္းတို႔ႏွင့္ ျပည့္စံု ညီညြတ္မွသာ ၾကီးမားေသာ အက်ိဳးကို ရရွိမည္ျဖစ္သည္။
သို႔ျဖစ္၍ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တို႔သည္ သာသနာေတာ္တြင္း အလွႈဒါနမ်ားကို နည္းစနစ္မွန္ ကန္စြာ လွႈဒါန္းျခင္းျဖင့္ ဘ၀သံသရာ ေကာင္းမြန္ ေသာ ရိကၡာထုပ္ကို ျဖည့္ဆည္း သင့္ ၾကေပသည္။
0 comments:
Post a Comment